Meniscus dus
mooie jurk
Zo” dat is achter de rug. Na een paar maanden pijn aan mijn knie besloot de orthopeed om maar een kijkoperatie te organiseren in het ziekenhuis in Sweetlake. Dat werd een soort reünie, want twee jaar geleden lag ik daar ook op afdeling “de zevende hemel” voor dezelfde knie die ik na een verkeerde manoeuvre na het boodschappen doen lelijk had verdraaid. Anderhalf jaar later maakte ik op mijn werk weer een rare draai en sindsdien had ik weer last van die kl@te knie wat door mij een beetje genegeerd werd want anders moest ik weer door die molen van het ziekenhuis heen. Na het training weekend had die …pood mijn knie al ingespoten met kruipolie want mijn hardlooptempo ging niet echt vooruit. Na de Zevenheuvelenloop moest ik weer bij hem terugkomen en op die dag was hij dus goed gezwollen. De pijn was te dragen want anders had ik niet al die tijd doorgewerkt en hardgelopen al had ik wel mijn eigen schemaatjes. Maar maandag besloot de …pood om toch maar binnen in mijn knie te gaan kijken omdat hij vermoede dat er toch iets met mijn meniscus zou kunnen zijn dat niet op de MRI was te zien. Ik maakte dinsdag een afspraak en tot mijn verbazing kon ik vrijdag gelijk terecht. Onder het motto het kan maar gebeurd zijn stapte ik vanmorgen op mijn ouwe l#llendag naar het lange land voor de behandeling. De ontvangst was prima geregeld maar toen ik de anesthesist moest ik toch wel even slikken. Wie er wel eens naar two and a half man heeft gekeken moet de huishoudster voor zich halen maar dan twee keer zo ugly en drie keer zo vet. Hijgend en puffend kwam ze aanstampen en met een vette plof zakte ze over de kruk heen want met zo’n lichaam kan je niet op zo’n klein krukje. Bertha (zo heet die huishoudster in de tv serie) gaf mij eerst een verdoving alvorens ze de ruggeprik naar binnen jaagde. Snuivend jaagde ze de naald tussen mijn wervels en binnen no time begonnen mijn bene warm te worden en langzaam maar zeker begon het leven eruit te vloeien (zo voelde het tenminste) met een zuigend geluid stond ze op en daarna werd ik omringt door allemaal lieve engeltjes die mij verder begeleiden naar de OK. Ik mocht meekijken op een scherm hoe ze mijn knie binnen gingen en in het begin was dat best wel fascinerend om te zien. Op mijn vraag “kan je daar een DVD van branden voor thuis” zie de zuster lachend “ik zal het aan de arts vragen want die gaat daarover”. Na een poosje vroeg een van hen (want het waren er meerdere) “gaat het meneer Nijman?” ik zei “zet nu maar wat anders op want het wordt een beetje eentonig. Altijd blijven lachen wat er ook gebeurd. Het vreemdst was wel dat ze mijn been optilden om te scheren (jij je zin Simone) dat het wel leek of er nog een derde been aanwezig was want dit kon de mijne niet zijn. Na de operatie mocht ik met zeven!!! Zusters naar de vercouverkamer of hoe dat ook moge heten om daar weer in de watten gelegd te worden door zusters die veel plezier in hun werk hadden. Later werd er een meisje van rond de twintig binnen gebracht waardoor de aandacht moest verdeeld worden. (jammer) dat meisje kreeg een lekker ijsje omdat haar amandelen waren verwijderd. “Wilt u een beetje water vroeg een van de zusters want ijs zit er niet in”. Ze zal wel beter verzekerd zijn was mijn antwoord. Terug op de afdeling werd mij verteld dat mijn meniscus was gescheurd en dat ik na twee uurtjes naar huis mocht als mijn onderlichaam weer werkte. Ook moest ik eerst een plasje doen om zeker te zijn dat alles werkte maar toen ik op de WC zat leek het wel of ik iemand anders zijn kroonjuwelen beet had. Maar ook dat is ondertussen weer goed gekomen, ze waren wel van mij en ze doen het weer maar niemand had dat tegen mij gezegd. Thuis wordt ik nu door Syl in de watten gelegd maar ik ben wel een week of zes uit de running wat betreft hardlopen. ik zal proberen jullie op de hoogte te houden over mijn manke poot dus…. tot blogs
Paulus
Commentaren
maandag 26 november 2012 6:32:33
Lion Wildenburg
zondag 25 november 2012 9:47:16
Jose Xavier
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.