Dodenherdenking op bevrijdingsdag
Zo de doden zijn herdacht al was er gisteren een niet echt dood in Gorinchem (als ik de krant mag geloven) maar dat was een dag later dus die mocht weer levend worden. En na het herdenken van allerlei slachtoffers van allerlei oorlogen en slachtpartijen mag er feest gevierd worden en dat doe je dan op vèf mè (vertaald vijf Mei). Op een dag zoals gisteren was dat goed te doen en Syl en ik en twaalfduizend andere koekwausen deden dat op het mâghtplèn in Sweetlakecity. Na een lekker rustig middag programma waar locale bands optraden was het in de avonduren tijd voor het echte werk van drie gerenommeerde bands. The Postmen had ik een paar jaar terug in het Zuiderpark gezien bij Parkpop en die waren daar hartstikke VET met een zware beat en een toen echt levende ex van Anouk, gisteravond vond ik het allemaal wat softer al deden ze hun best ze konden mij niet echt boeien. Daarna kwam net als bij Parkpop, en die waren toen ook nog lekker bezig, DI-RECT. Gisterenavond vond ik ze, net als op beatstad twee jaar geleden, ronduit Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Alleen spike gaf nog wat energie aan het gezweef van nieuw aangetrokken zanger Marcel. Al verstopte Spike zich ook van schaamte soms achter de AMPS om rommelend op een of ander apparaat allerlei rare geluiden te fabriceren. Die nieuwe zanger maakte nog spastischere bewegingen dan Joe Cocker. Nee Di-rect heeft voor mij afgedaan en niet alleen voor mij maar ik hoorde veel meer jongeren en oudere jongeren en jongere ouderen zoals ik hetzelfde reageren. Nee de doden werden niet meer levend hiervan. Zo anders werd het later op de avond toen ze een paar ouwe rotten tot leven hadden gewekt die alle ingeslapen mensen op dat plèn wakker schudden met een show die er voor die oude lullen nog steeds mag wezen. Na een niet echt herkende song van hun laatste album Tit’s and ass stonden de eerder ingeslapen zombies op eerdergenoemd plèn op uit hun trance om met veel applaus de meer bekendere nummers mee te blèren. Dit keer geen whisper in a crowd maar een brul in de menigte. “wè zèn r nog , lùistâh maah”. Alle zombies kropen uit de twilight zone van Di-rect direct in de twilight zone van de Earing en het werd een bevrijdingfeestje van vier doodgewaande muzikanten. Om een uur lagen wij voor dood in bed om vanochtend als zombies aan het werk te gaan. Ik ben even uit de roulatie wat hardlopen betreft maar stil in the game om lekkâh van muziek te genieten. Volgende week speelt Red Label in JJ Music house hier in dit dorp en daar kan ik op de fiets heen, dat wordt dus antilopen en oefeningen tenenrekken en kuiten strekken tijdens het hangen aan de bar.
Paulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.