De vredesmarathon
In een vlaag van verminderd bewustzijn dacht ik vanmorgen “ik ga eens bij de marathon kijken in Den Haag en wat foto’s maken van lotgenoten”. Dus om de daad bij het woord te stellen heb ik mijn natuurlijke wekker gezet (ik wordt toch wel wakker)om op tijd bij de start te kunnen zijn. Om half negen liep mijn ingebouwde wekker (uiteraard te laat) af en na in een hoog tempo wat brood naar binnen te hebben geschoven weggespoeld met wat koffie, camera gepakt en haalde ik mijn stalen ros uit de schuur. Mijn plan was eigenlijk om de fiets te pakken maar omdat ik wat laat was besloot ik toch maar even met de scooter heen en weer te racen om toch nog wat van de hardlopers te zien te krijgen. Op de laan van nieuw oost indie werd ik staande gehouden door een paar verkeersregelaars die net de weg dichtzetten omdat de eerste hardlopers er al aan kwamen dus besloot ik daar maar te gaan posten om al die leipo’s aan te moedigen die ondertussen al met hun tong op hun knieën moesten lopen. Naar ik gehoord had stond ik hier op het achttien kilometer punt. Na zo’n tien minuten was er nog niemand in zicht en de automobilisten begonnen al zenuwachtig te worden en te mopperen dus besloten ze er maar een paar door te laten om de vrede te bewaren daar. Nou die automobilisten waren blij maar die verkeersregelaars kregen onderling een beetje woorden over de communicatie onderling. “Vrede heren” riep ik en let op je werk want daar komen de eerste hardlopers al aan”. Ik pakte mijn camera en wilde een paar plaatjes schieten ” %#@*&” …..low batery, shitt vergeten op te laden. Nou dan maar geen foto’s dan heb ik mijn handen vrij om te klappen voor de hardloopsters en lopers. Het viel me op dat de lopers in kleine groepjes voorbij kwamen alsof ze in groepjes waren gestart en dat de dames veelvuldig in hardlooprokjes liepen waarvan enkele met de tekst “don’t even think about it”op hun welgevormde achterwerk langs liepen. Maar dat hielp niks want sommige mannen liepen er hijgend met hun tong uit hun bek achteraan. Ondertussen was de ruzie tussen de regelaars gesust maar de communicatie liet nog steeds de wensen over waardoor het daar soms chaotisch werd. Op de vraag van een fietser hoe ze nu moest rijden om naar een bepaalde richting te komen antwoordde een van die eikels ik zou het niet weten”. Nou ja, dan ben je verkeersregelaar en dan weet je de weg niet eens moet niet gekker worden . Na een paar pijnlijke handen van het klappen ben ik maar naar de finish gereden om te kijken of ik daar nog bekenden tegenkwam maar die waren al gevlogen dus besloot ik maar terug naar huis te gaan want ik had nog andere dingen gepland
P@ulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.