De buikloop
Ik met mijn grote waffel…. Gaat er nog iemand een wedstrijd lopen dit weekend? vroeg de trainer vanavond. De kerstcross of de Santarun of een ander loop? De een zei ik loop de cross de andere een loop daar en weer een ander een loop hier. Ik doe na de feestdagen meestal de buikloop van al dat vreten en zuipen. Hazepeper. hertenreet of Flappiebiefstuk of whatever als er maar een dier voor vermoord is, vegetariër is mijn ding nou eenmaal niet. Ik vind het zo zielig dat die beesten in zo’n klein hok zitten dat ik ze liever uit hun ellende haal en opeet. Maar ik was dus lekker aan het lopen vanavond en begon een beetje kramp te krijgen, er zat een bruinvis in de weg en een Dixi was ver te zoeken. Gelukkig maar want als ik een Dick zie dan moet ik altijd schijten maar dat moest ik dus al. “Hou vol, het gaat vanzelf wel weer over”, hield ik mezelf voor en inderdaad het werd wat rustiger in mijn onderbuik. Totdat we onze laatste opdracht moesten doen en die was vrij pittig. Daar waren die darmkrampen weer. Het werd tijd om een bruine boot af te meren, ik moest een dam bouwen een kunstwerkje creëren, een bruine trui breien of hoe je het ook wil noemen. Ik melde me netjes af bij de trainer en liep in een rustig tempo terug naar de baan waar ik op de WC aldaar het eerder genoemde kunstwerkje kon kleien. Maar als de nood het hoogst is moet je zeker niet gaan rennen want dan wil die bruinvis zeker zwemmen. Dus het gevaar dat ik mijn strakke tight moest laten zakken kwam akelig dichtbij. Gelukkig doemden daar de lichten van de atletiekbaan al op en met een laatste eindsprint wist ik het sanitair blok net op tijd te halen en met een grote grijns op mijn gezicht kon ik de wc eend voeren in zijn eigen biotoop. De training was ten einde, het high fiven deed ik niet aan mee want daar ben ik geen voorstander van als je net het toilet hebt zitten verfraaien, dus douchen en afzakken naar de kantine om daar de zojuist verspilde calorieën weer aan te vullen met cake, vlaai en appeltaart want er waren er een paar jarig geweest en de tafel stond vol. Er zaten enkele nieuwe leden aan tafel en die zullen wel gedacht hebben dat dit elke week de bedoeling was. Nou niets is minder waar ik relax meestal thuis op het witte porselein met een krantje in mijn handen. Oh nee daar ging het niet om, de tafel stond dus dit keer beladen met versnaperingen maar meestal zitten we op een houtje te bijten met een hongerklop in de hoop dat er iemand iets heeft te vieren. Na iedereen prettige dagen te hebben gewenst moest ik weer de auto opzoeken en met een nummer van de Doors, LA woman reed ik rustig naar Sweetlake. Donderdag geen training dus tot dinsdag.
P@ul
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.