De Apenloop
Rekken en strekken
Na een wekenlange voorbereiding op een komende zware zondag was het gisteren eindelijk zo ver, we gingen naar Apeldoorn. Ik zou daar een zware wedstrijd lopen met als ballast onze drie kleindochters. De start was bij de ingang van de Apenheul en liep door de gehele attractie via alle apen verblijven , speelplaatsen en restaurants waar ik werd voorzien van het nodige tekort aan voedingsmiddelen en vocht. De opkomst was massaal en dat was al te merken op de parkeerplaats waar ik een kaartje moest kopen voor een verblijf van de gehele dag. Nou ja, dat moest dan maar, het was voor een goed doel. Ik had de juiste schoenen en kleding aan, goed genoeg om de weergoden in Gelderland te weerstaan. Mijn oude hardloopschoenen een korte broek en een T shirt. Verder had Syl een tas met drinken en etenswaren ingepakt die ook toereikend was voor ons allemaal met deze zware opgave. De kleindochters hadden het al reuze naar hun zin met het vooruitzicht van al die bekkentrekkende slingerapen en vooral de speeltuin uiteraard. Bij de ingang aangekomen wemelde het al van de medelopers die hetzelfde parcours ook wilden gaan lopen ook met meestal jengelende, zeurende kinderen die niet wilden doen wat de volwassen generatie had bedacht voor deze dag, plezierig door een attractiepark manoeuvreren zonder hindernissen. Ook bij de ingang moesten we een kaartje aanschaffen want, geen kaartje, geen toegang tot het parcours. Een startschot werd niet gegeven, men moest maar zien hoe lang we over de gehele lengte van het apen-par(k)oers deden. Zigzaggend naderden we de eerste hindernis. Tientalle loslopende doodshoofdaapjes die als echte straatschoffies het hadden gemunt op de lekkernijen die de lopers in groten tassen meedroegen. Onoplettende lopers werden beroofd van zakjes snoep de oh zo noodzakelijke bananen en dat lukte ze wonderwel redelijk goed. Al werd er nog zo gewaarschuwd bij de start om vooral je tas en zakken goed af te sluiten en geen etenswaren in je hand te houden. Vooral de dommere lopers werden meerdere malen beroofd van hun oh zo nodige suikers. Sukkels!! Wij hadden ons eten goed weg gesloten zodat wij zonder kleerscheuren de eerste hindernis achter ons konden laten. Op naar de volgende. Een restaurant met terras en vele, vele wespen, deze loop begon steeds meer op een soort survival te lijken. De drinkpost werd snel achter ons gelaten en in een drafje liepen we langs de brulapen om via de Bonobo’s, gorilla’s en slingerapen in ongeveer vierenhalf uur op de finish af te stevenen in de souvenirshop. Waar de kleindochters hun beloning kregen uitgereikt in de form van een leuke knuffel. Ik moest het doen met een knuffel van de meiden en de eer dat ik me mede door de support van Syl door deze wedstrijd had geworsteld. Moe maar voldaan reden we richting het vertrouwde Sweetlake en na een tussenstop bij een junkfoodketen met vette hamburgers en droge French frite die ik weer kon wegspoelen met een mega milkshake konden we de drie meiden afzetten bij hun rechtmatige eigenaars. En in èèn lijn naar huis om daar op de bank te ploffen met de voeten omhoog, een spa geel in de linkerhand en de afstandsbediening in de rechter de rest van de avond in de ruststand. Wat een zware dag zo’n bezoekje aan de Apenheul
tot Dinsdag ....P@ulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.