Burpie!!!! sorry
Na een weekje rust en een proefloopje dit weekend wilde ik weer eens proberen een duintraining te doen met enkele Spartanen. Mijn hamstring was zeer pijnlijk twee weken terug waardoor ik tijdens een training moest afhaken, maar een weekje rust kan dus goed uitpakken dus. Ik had de keuze, of in Zoetermeer een rondje lopen of aansluiten in de file richting Den Haag en langzaam rijdend naar de duinen te gaan en me aan sluiten bij de ploeg van Pietâh. Of iets eerder afslaan en naar de laan van Willem Poot me aan sluiten bij de groep ARi ( dat is een afkorting voor de groep van Agnes en Richard). Het werd dus ARi waar ik mij aan kon passen aan hun tempo gezien mijn blessures en wat al niet. Door de drukte kwam ik voor mijn doen vrij laat aan maar gelukkig start die groep iets later. Het verbaasde mij wel dat dat ik daar Miranda van mijn andere groep aantrof die door al dat gewissel van locatie niet meer wist waar ze moest zijn. Burpie!!!! Sorry. Na wat te hebben bij gekletst kwam de rest van onze nieuwe tijdelijke troep een voor een opdraven. En onder leiding van Richard beklommen we de eerste hindernis richting strand wat mij wonderwel redelijk afging. Ik had een van de betere avonden blijkbaar. Ik miste wel Hans die normaal gesproken in deze groep liep maar die had zich afgemeld bij Agnes wegens rugklachten “waar is Sandra dan vroeg ik”, die zit op Hans zijn rug natuurlijk” vandaar die klachten. Geintje natuurlijk, dat zou Sandra nooit doen. Moesten we maar eens vaker doen zo van ploeg of trainer wisselen, gewoon voor de verandering. Burpie!!!!sorry. zeker gezien de vreemde oefeningen die we normaal nooit deden . vijftig meter rennen, terug komen, tien keer opdrukken, of vijftig meter rennen terug komen en twintig keer mountainclimming???????dat kan en wil ik niet uitleggen maar het zal wel ergens goed voor zijn. Toen moesten we heuvel af, heuvel op en bovengekomen moesten we een Burpie????? Doen. What the F… is dat nou weer? Nou deze blog is te kort om dat uit te leggen dus ik zeg maar, het was zwaar. Daarna weer heuvel op richting Nico’s toetje dat naar het schijnt het dessert van Yusuf is gaan heten, een heuvel die volgens mij wel 45 of meer graden steil omhoog loopt. Dit lukte mij vier keer tot de knop in mijn hoofd omging . “het is genoeg geweest voor vanavond” nou ja nog een dingetje en dan is het klaar zei Richard. Nog een maal tegen een steile helling naar de top van zo’n duintiet om daar de ondergaande zon welterusten te zeggen en duin af richting de auto. Sleutels in het contact en rijden maar, nog even langs Westduin iemand gedag zeggen en daarna op naar Sweetlakecity voor een verdiend biertje en een heerlijke douche.
Tot blogs P@ulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.