Baggâh en Blubbâh
Het zal rond een uur of zes geweest zijn toen ik zoals gewoonlijk uit mijn bed moest want er hing een regenbui aan mijn reet. Even lossen en dan nog een uurtje tussen de warme lappen want ik moest pas rond kwart voor tien in Sweetlake zijn omdat ik met een groepje randdebielen de baggâh van het Buytenpark aldaar gingen bedwingen. Mijn fiets had ik al achterop de auto gebonden want die stond toch veilig in de parkeergarage onder mijn nieuwewoning, tenminste daar ging ik van uit. Met die gedachte die door mijn hoofd spookte ben ik toch maar uit mijn bed gekropen en na mij spieren een beetje te hebben opgewarmd propte ik snel een boterham naar binnen en drie bakken van dat bruine bocht uit de Senseo. Tja, daar zat ik dan om zeven uur klaar voor de reis. Veel te vroeg dus. Nou ja ik moest toch ook nog een dam bouwen en daar kon ik gerust de tijd voor nemen dus. Rond negen uur stapte ik in de auto, ( mijn fiets zat er nog achterop) en ik reed de garage uit, de zon tegemoet. In het Buytenpark aangekomen reden de eerste mee fietsers al de parkeerplek op. Albert was op de fiets uit Monster komen trappen en Ronald een van de organisators stond ons op te wachten bij snowworld. Om tien uur kwam Marcel (of was het Martin?) onze instructeur ook aanfietsen dus we konden beginnen. Eerst wat instructies over hoe je moest remmen en het verdelen van je gewicht en daarna konden we de eerste modder hellingen bedwingen. Dat lijkt makkelijker dan het is, maar angst is de moeder van de porselein kast of whatevâh. Johan en Miranda hadden sinds kort “clickpedalen” en dat is wel goed maar niet als je gelijk moet klimmen en afdalen. Baggâh, water en puin. Door diepe plassen glibberend en glijdend lukte het de meesten de steile hellingen te bedwingen, dankzij de aanwijzingen van Marcel en de aanmoediging van de teamgenoten. Arnold wilde nog even kijken hoe je het makkelijkst af kan stappen tijdens het afdalen en Leenderd reed door het struikgewas om hem te helpen, want anders moest ie lopend naar huis. Ik denk dat op een gegeven moment iedereen wel een keertje de grond van dichtbij had bewonderd. En als toetje moesten we nog een afdaling rond een vlierbessenstruik doen. De instructeur deed voor hoe het moest. Met een wijde boog om de struik heen maar Albert en Salvador deden dat toch even anders en moesten dat bezuren toen ze in die vlier bleven hangen. Aan alle leuke dingen komt natuurlijk een eind. Ik had wonderlijk genoeg nagenoeg geen schade opgelopen, niks gebroken, geen wielen verloren en volgens mij had de rest ook weinig schade te melden behalve wat moddâh aan onze vodden. Afrekenen met Marcel en het was Time to say goodbeye. Ieder zijn weg en ik naar de wasstraat om die vieze fiets te cleanen voordat ie de kelder inging. Morgenochtend weer een rustige hardlooptraining in het Zuidâhparruk, dus tot blogs
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.