Voorbereiding voor de Angkor Wat Int'l Half Marathon 2004
Voorbereiding voor de Angkor Wat Int'l Half Marathon op 5 december 2004 in Cambodja.
Voorbereiding voor de Angkor Wat halve marathon 2
Op 5 december ga ik in Cambodja de Angkor Wat halve marathon lopen. Met een vriend plakken we daar een vakantie aan vast, die in Vietnam begint, en via Cambodja in Thailand eindigt.
Saigon, 28 november
In de meeste grote steden vind je wel een hash, voluit de Hash House Harriers. De Saigon H3 heeft een website waarop de hash wordt uitgelegd. De hash is een soort speurtocht in groepsverband, niet competitief, dus met een groep lekker een eind draven door de omgeving, en vervolgens een paar biertjes drinken (essentiëeel onderdeel van de hash). De deelnemers zijn vooral buitenlanders, die in Saigon wonen en werken. Een leuke manier om kennis te maken met deze mensen, al wordt het wat minder leuk als ik een verkeerd spoor iets te ver check, de groep kwijtraak en verdwaal. Gelukkig vind ik na een tijdje de verharde weg weer terug en de bus, waarmee we uit Saigon zijn gekomen, en die ook de verzamelplaats is. Even later komt ook de rest van de groep daar, en wordt het nog gezellig ook, helemaal als we 's avonds in Saigon ergens gaan eten en in een café nog een paar biertjes nemen, want je krijgt wel dorst van dat hardlopen.
Phnom Penh, 30 november
Aan het eind van de middag ga ik met Roger, een nederlander die hier al een aantal jaren woont en werkt, een duurloopje doen door de stad. Het is druk op de wegen, maar hij kent een route die via kleine steegjes naar de Mekong rivier voert, en dan lopen we nog een eind langs de rivier, waar je minder last van het verkeer hebt. Dezelfde weg terug, maar inmiddels is het wel donker geworden, en helemaal het laatste stuk door de steegjes is het lastig lopen: je ziet weinig en de grond is erg ongelijkmatig. Daar leer je lichtvoetig van lopen, volgens Roger. Dat zal wel, zolang je je enkels maar niet verzwikt.
Roger heeft eerder wel meegedaan aan de hash in Phnom Penh, maar het kostte hem teveel tijd, in verhouding tot de tijd dat er hardgelopen werd. Met Ignas, onze gastheer, en nog een aantal anderen zijn ze een informeel loopgroepje begonnen, ze gaan regelmatig door de week in de stad of in het weekend buiten de stad wat hardlopen. Er zijn weinig evenementen voor duursporters in Cambodja, dus ze leven erg toe naar de twee evenementen die er ieder jaar zijn: de wereldkampioenschappen Mekong zwemmen (de Mekong overzwemmen en weer terug, dat zal iets in de orde van 1000m zijn), en de Angkor Wat halve marathon. Een groot gedeelte van de groep zal dus komend weekend afreizen naar Siem Reap, waar de tempels zijn en de loop wordt gehouden. Vervelend detail: de race begint om 7:30 in plaats van 6:00, zoals ik eerst dacht, en rond acht uur 's ochtends wordt het al snel warmer.
Phnom Penh, 2 december
Het is kwart voor zes 's ochtends als ik het huis verlaat, het begint net een beetje licht te worden en het is nog lekker koel. Als ik een kwartiertje later aankom bij het olympisch stadion van Phnom Penh, vertrekken er al meer sportievelingen dan er aankomen. Iedereen kan gebruik maken van het stadion, en op de atletiekbaan lopen een 20 tot 30 mensen, op de tribunes zit een aantal uit te rusten, op de ring bovenaan de tribunes loopt ook nog een aantal, en op een breed stuk van deze ring is een vijftigtal mensen, vooral ouderen, bezig met een soort Kung Fu, maar dan in slow motion. Ze gebruiken wel echte zwaarden, met mooie rode kwasten er aan. Dat is erg populair hier, ik heb ze in een park in Saigon ook al gezien, ongetwijfeld wordt dit over een tijdje een nieuwe rage in Nederland, voor wie uitgekeken is op Tae Bo. Het ziet er allemaal erg gezellig uit.
De atletiekbaan bestaat uit grijze sintels, en als je goed kijkt kun je hier en daar nog dwarse strepen zien, die er ooit gekalkt zijn. Dat zal voor iedere wedstrijd wel opnieuw gebeuren. Er staat een heus jurytrapje bij de plek waar de start/finish zou moeten zijn. Ik loop intervalletjes van 200m, beetje kalm aan met het oog op de wedstrijd zondag. Over het algemeen wordt er niet zo hard gelopen. Blijkbaar zijn de betere hardlopers al klaar met hun training, sparen ze zich voor de wedstrijd van zondag, of zijn ze al aan het acclimatiseren in Siem Reap. De meesten lopen in een rustige dribbel of wandelpas. Ik ben de enige die zich aan de regels houd: versnellingen aan de binnenrand, dribbel/wandelpauze meer naar buiten. Maar misschien is dit tempo wel hun versnelling, of hebben ze hier andere regels, die ik nog niet ontdekt heb.
Na een half uurtje is het wel mooi geweest, de zon komt net boven de stadionrand uit. Bij het verlaten van het stadionterrein komt een groep monniken het terrein oplopen. Ik hou het erop dat dit voor hun een shortcut is naar waar ze maar heen op weg zijn, in hun oranjebruine pij zien ze er niet uit alsof ze willen gaan hardlopen.
Harry Oosterveen