Voorbereiding voor de Angkor Wat Int'l Half Marathon 2004
Voorbereiding voor de Angkor Wat Int'l Half Marathon op 5 december 2004 in Cambodja.
Voorbereiding voor de Angkor Wat halve marathon.
Op 5 december ga ik in Cambodja de Angkor Wat halve marathon lopen. Met een vriend plakken we daar een vakantie aan vast, die in Vietnam begint, en via Cambodja in Thailand eindigt.
Hanoi, 21 november
De eerste dagen verblijven we bij Johnny. Johnny is ook zo iemand die na zijn studie zonodig een paar jaar ontwikkelingswerk moest doen. Alleen kon hij de weg naar huis niet meer vinden, en woont nu met Vietnamese vrouw en kinderen in een voorstadje van Hanoi. Na een paar bewolkte dagen is het weer zonnig, maar gelukkig niet te warm. Tijd voor een duurloopje.
Het stadje ligt in een hoek tussen de dijk en een grote weg (grote weg betekent dat je er kan passeren). Dat maakt de orientatie wat makkelijker, gewoon een eind lopen en dan ongeveer dezelfde richting terug, tot je bij de dijk of de weg komt, kan niet missen. Eerst loop ik een stuk over de dijk, dan sla ik af een volgend dorpje in. De brede straat wordt steeds smaller, en uiteindelijk wordt het dwalen, als je maar ongeveer de richting aanhoudt, komt het wel goed. In het dorpje krijg ik allerlei reacties van mensen langs de kant van de weg, varierend van verrast opkijkend, met een big smile, tot een schreeuwend hello, vast ook heel vriendelijk bedoeld. Vriendelijk teruglachen dus, dan wel hello terugroepen, en vrolijk verder lopen. Ik krijg in ieder geval geen opmerkingen als ze hebben hem al hoor, of dergelijke flauwe gein. Hoewel, ik spreek geen vietnamees, dus wat ze allemaal zeggen kan ik alleen maar raden.
Na een tijdje loop ik met een boogje weer terug, en kom bij de weg. Die is druk, dus het is prettiger om parallel aan de weg te lopen. Dat lukt ook wel, maar wat eerst een redelijk pad lijkt, wordt steeds smaller, is na een tijdje nog maar een anderhalve voet breed dijkje rond een rijstveld, en uiteindelijk kom ik dan toch weer op een dwarsweg. Nog even dwalen, doodlopende weggetjes in, en weer uit, en dan kom ik weer bij de dijk. Nu is het bekend terrein en ben ik weer bij Johnny's huis. Ik heb nu een uurtje gelopen, en het viel mee, maar het was nog niet echt tropisch warm.
Hoi An, 25 november
Van uitslapen komt niet echt veel, deze vakantie. Zondagavond zijn we met de trein uit Hanoi vertrokken, maandagochtend komen we in Hue aan. Daar blijven we maar één nacht, de volgende ochtend hebben we een tripje geboekt naar de keizerlijke graven een eindje buiten de stad, heel leuk maar wel om zeven uur vertrekken. Daarna door naar Hoi An. De dag erop (gisteren) hebben we een tripje (vertrek: acht uur) geboekt naar My Son, de tempels uit de Cham periode, zo'n duizend jaar geleden. Die zijn heel lang heel gebleven, maar hebben de Amerikaanse oorlog niet helemaal (de meeste gebouwen helemaal niet) overleefd. In de stromende regen lopen we vlot tussen de ruines door, het is wel best zo.
Vandaag weer vroeg opgestaan, nu om te gaan trainen. Het miezert een beetje, dat loopt wel lekker. Eerst wat door het stadje gelopen, het is al verrassend druk om zeven uur s ochtends. Hoi An is erg toeristisch, en je wordt er om de haverklap lastig gevallen door verkopers die je wat willen aansmeren. In hardloopkleren (of om zeven uur s ochtends) valt dat gelukkig erg mee.
Na een kwartiertje vind ik een rustig straatje dat lang genoeg is, en ga wat intervalletjes doen. Ik weet niet wat voor indruk dat maakt op de mensen hier. Dat er een keer een hardloper langs komt, dat zal misschien wel eens vaker gebeuren. Maar eentje die tien keer voorbijkomt, en alsmaar heen en weer holt, in de regen die inmiddels met bakken uit de hemel valt? Dat moet vast wel iemand van een ander planeet zijn. Een stel mensen langs de weg roept me dan ook na: where you come from? Dat moeten ze doen tijdens een dribbelpauze, niet tijdens een versnelling, ik ben al voorbij voor ik kan antwoorden. Toch blijven ze allemaal glimlachen en hello toeroepen. De mensen zijn erg vriendelijk hier.
Harry Oosterveen