Spaanse griep...

Nu ik zit te schrijven had ik eigenlijk willen lopen bij de Landalloop in Hellendoorn. In plaats daarvan lig ik in een Landalbed met behoorlijke koorts in etappes een verslagje te maken. Mijn hardloopthermo-ondergoed is nog wel van dienst, want bij golven heb ik het ijskoud - tot aan klappertanden toe. Gabi was zo aardig om een weekendje Landal te boeken op een datum dat er toevallig een Landalloop georganiseerd werd; als dat geen liefde is! Ondanks de inschrijving valt die run dus wel in het water. Ècht uitrusten lukt op de een of andere manier ook niet als je een fikse griep hebt. En dat had ik wel kunnen gebruiken na een weekend Barcelona. Niet zo zeer vanwege de 42,2km, maar vanwege het vliegen, hotelverblijf, de gezelligheid, e.d.. Al met al was het toch wel een druk uitstapje.

Voor vertrek vorige week donderdag, liep ik al met een heel licht gezwollen ogen en mijn ogen waren iets geïrriteerd. Aangezien ik tot dusver elke virusje dat mijn zoontje heeft meegekregen van de crèche, ook heb overgenomen, was dat niet zo vreemd. Op de crèche hadden Max en zijn mededreumesen allemaal ontstoken ogen gehad. De afgelopen vier maanden ben ik nu al 3 maal solidair met Max. Als ik nu een ding heb meegenomen van mijn twee eerdere marathons, is het wel dat het druk maken om, meer stuk maakt dan het euvel zelf. Niet te veel van wakker liggen dus. In het Novotel Barcelona City leek het zaterdagmorgen bij het opstaan trouwens ook zo goed als verdwenen.

Barcelona

Ik had bewust het Novotel Barcelona City geboekt, een beetje buiten het centrum, niet te ver van het strand. Toen Ran in november met het idee kwam om in Barcelona een marathon te gaan lopen, vond ik dat op zich leuk - vooral om met de groep ergens een marathon te lopen - maar Barcelona had ik in augustus nog gezien. Met Gabi werden we toen een paar dagen verwend in Hotel 1898. Op dat hotel was toen niets aan te merken, maar de drukte van de Ramblas is niet mijn ding - althans niet elke keer als je je hotel uitstapt. Bovendien was ik er twee keer wezen trainen en heb daarbij de stad vermeden en ben lekker de bergen in gegaan. Nu was Rotterdam vorig jaar ook niet mijn eerste keuze, maar het was te gek om samen voor die slopende afstand te trainen. Het werd een go dus.

Vanwege de lagere tarieven van vluchten en marathon werd alles begin december geboekt, behalve voor Mulay, want die wist nog niet zeker of hij mee wilde/kon. De pret begon al bij de bevestigingsemail van Zurich Marato de Barcelona. Anil, Chris, Ran en ik zouden gaan lopen, Aarti (Rans vrouw) & Hans mee voor de support. Anil had nog iets goed te maken na zijn akkefietje met een Noor in Berlijn. Een Noor stopte abrupt voor de finish, voor Anils neus waardoor Anil 3.00.01 noteerde in plaats van een sub3-er. Ran was gedreven om een PR te lopen, na zijn goede marathon in Rotterdam. Chris wilde eigenlijk een halve marathon lopen, maar aangezien er alleen een hele is, besloot hij maar de hele mee te doen. Zijn nadruk ligt nog steeds op de komende Rotterdam marathon. Voor mijzelf paste Barcelona beter in mijn voornemen voor 2012 niet zo zeer voor PRs te gaan. Door de heuvels was het bovendien al een lichte gewenning aan het toetje voor Oktober, de Tour de Tirol.

In januari begonnen we de echte marathonspecifieke trainingen. Opvallend was vanaf het begin dat het allemaal zo veel makkelijker ging dan mijn voorgaande edities. Een paar keer heb ik al geschreven dat het mooiste van een volgende marathon is, dat de voorgaande edities beter op zijn plaats vallen. Bij de marathon is het veel meer dan bij andere afstanden alles moeten voelen, moeten ervaren. Het staat allemaal in boekjes, maar de lettertjes kunnen je het niet bijbrengen. Heel mooi was om te zien dat Anil, Ran, Mattijs, ik en Chris (voor zijn doen) hele vlakke CPC's hadden gelopen. Een teken dat de trainingsarbeid zijn werk had gedaan. Daar waar de kriebels in de vorig jaar al een maand van te voren begonnen, was het dit keer pas na de CPC. Er staat dan niets serieus van trainen meer op het programma (toch nog wel wat km's hoor) en het is dan een beetje wachten op het moment surprême. Zelfs Gabi begint dan helemaal mee te leven.

Mulays verrassingen

Dat onze trainer vol verrassingen zit, weet binnen Sparta zo'n beetje iedereen wel. En de optie dat hij nog op het laatste moment zou kunnen bepalen in het marathonweekend langs te komen hadden wij dan ook nog wel open gehouden. Maar dat ik hem in de rij zag staan bij de bagage drop-off op Schiphol op de donderdagavond dat wij ook zouden vertrekken, was toch wel weer een surprise… Geweldig dat Mulay de hele trip meeging. En dat bleek overigens meteen. De marathonlopers mochten meteen niet meer zelf hun handbagage dragen (rustig aan voor de wedstrijd). Het resultaat: een coach met twee rugtassen en een schoudertas; twee jongere veteranen, lui, ernaast.

Op Schiphol werd meteen al een van de moeilijkheden van een marathon in het buitenland duidelijk. Het eten. De een had eigen eten meegenomen, de andere wilde op Schiphol eten de ander pas weer in Barcelona. Vier man die een marathon gaan lopen met zo hun eigen nervositeit en eigen gewoonten. Is dat lastig? Voor de lopers niet zo, voor de supporters en coach vervelender, want die zitten ertussen.

Mulays verrassingen 2

Op het Catalaanse vliegveld deed Mulay meteen van zich spreken met een van zijn talenten. Talen. We wisten wel dat hij Spaans spreekt. Dat dit vooral komt, omdat hij drie jaar in Madrid heeft gewoond niet. Dat hij ook een paar woorden Catalaans spreekt en bijvoorbeeld ook het Spaans van het Zuid-Amerikaanse Spaans makkelijk kan onderscheiden ook nog niet. Zijn talenknobbel kwam van pas bij de onderhandelingen met de lokale taxi-snorder. Deze man van Indiase komaf bleek op zijn beurt weer Arabisch of Marokkaans te spreken, want hij had in Marokko gewoond. Even later kwebbelden de chauffeur en Ran nog even verder in het Hindi.

De Novotelkamers waren gelukkig uitgerust voor drie personen. Mulay kon daarom bij mij en Chris op de kamer. Op de zeventiende verdieping met een aardig uitzicht over de stad, de nabije bouwput die deed vermoeden dat binnen anderhalf jaar het uitzicht is verdwenen even vergetende. De kamer was goed in orde, dus dat gaf vertrouwen voor de nachtrust. Meteen maar op zoek naar een vertrouwelijke maaltijd. In tegenover liggende shopping mall was een pasta tentje dat het minst onveilig oogde. De pasta was binnen zonder schade aan te richten.

Chips en chips

De tweede dag viel de mond van receptioniste open. Hoe we konden wandelen van hotel naar Expo? Daar heb ik een scooter voor was het antwoord…. Na een mooie - lange - wandeling met een koffiepauze, konden alle startnummers opgehaald worden bij de Fira. Al dit soort simpele handelingen neemt met een groep langer in beslag dan normaal. En er moest natuurlijk ook ontspannen worden. Alle Expo-vibes en een mooi t-shirt in de pocket en terug maar met de metro. In de middag mochten eindelijk de beentjes los. Vooral de strekoefeningen zijn heerlijk zo even voor een wedstrijd. Even peilen hoe de spieren aanvoelen - en dat was erg goed.

Voor de lunch hadden we zelf brood en beleg en fruit gekocht. Lekker vertrouwd. Jammer genoeg is een marathonloper als een zwangere vrouw en kreeg ik behoefte aan totaal iets anders dan Mulay en Chris in huis gehaald hadden. In de nabije Carrefour volgde ik mijn gevoel en kwam naar buiten met een zak gemixte salade en chips...!? Buiten dacht ik alvast één blaadje sla te eten, maar tien minuten later was de zak leeg - met een paar chipjes voor het zout. 's-Avonds een veilige maaltijd in het hotelrestaurant. Veilig maar niet echt koolhydratenrijk - het hotel gaf toe dat het handiger was geweest een pastaparty te organiseren. Zeker de helft van de bezoekers kwam er voor het loopevenement.

Ran en Anil gingen zaterdag nog eens naar de Expo. Niet zo zeer vanwege de de leuke sfeer daar. Ze hadden geen chips meegenomen. Achteraf was het handiger geweest om voor iedereen meteen huurchips te bestellen. Dat was bij de prijs inbegrepen en zou problemen hebben vermeden. Wij zochten de ontspanning van het strand.

Op zaterdag moest dat eten wel goed geregeld worden. Mulay regelde - op weg naar het strand - bij een klein restaurantje, na inspectie van de keuken, een maaltijd voor in de middag. Er zou wel iets van vis bij zitten. We kregen om 3 uur een heerlijk etentje voorgeschoteld. De vis bleek alleen een hele inktvis. Het smaakte heerlijk, maar meer dan een hapje durfde Chris en ik niet te nemen, zonder het gewend te zijn een dag voor we aan de bak moesten. Normaal neem ik nooit frisdrank (eens per jaar of zo) - nu moest ik per sé een Mezzomix bij mijn lekkere inktvis. Voor de leken, een mix van half cola, half Fanta.

De bedoeling was toen vroeg naar bed. Een uur of negen. De Zurich Marato de Barcelona begint om half tien en de zomertijd zou ook nog eens ingaan. Net als de twee voorgaande nachten moesten we alleen als drie jongetjes op schoolreis, tot een uur 's-nachts kletsen en was de nachtrust dus uiterst beperkt.

D-Day

Het grote event. We hadden besloten niet al te vroeg er heen te gaan. Eigenlijk was het precies goed. Ongeveer een uur van te voren waren we bij de start. Daar bleek dat er voor de 19500 lopers 8 toiletten beschikbaar waren. Het was gelukkig nog best wel fris, hetgeen de verwachtingen voor de 20 graden een beetje temperde. Het was dus helaas een beetje te fris. Na vijf kilometer lopen moest ik een plaspauze inlasten. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik had toen nog zoiets van het zal wel, maar toen ik bij tien km weer moest, werd duidelijk dat ik kou op mijn blaas had gekregen. Later bleek ik niet de enige teamgenoot die er last van had.

We waren dus gestart. Ik loop altijd op gevoel, zonder horloge en kan dat zeer precies. Als ik 39 op tien km meekrijg van de coach, dan loop ik dat precies. De voorbereiding voelde goed. De ogen waren niet meer geïrriteerd, het eten en de nachtrust waren niet optimaal, maar niets om je druk over te maken. Het lopen voelde na de start ook goed, zoals gebruikelijk vertrouwend op mijn eigen pace. Het vraagt om wat geduld om een pacer voor de 2.45 te laten gaan als je zelf weet dat je meer in je mars hebt dan dat. Toch hoor je nog te vaak verhalen over pacers die iets te snel gaan. Bovendien lopen anderen vlak en ik progressief. Ik liet hem gaan, maar liet ook de 3 uur pacer gaan. Pas bij 20km wist ik dat ik er voor het eerst eens naast zat. 1.25 op 20km in plaats van de beoogde 1.18 op de HM. (Chris vertelde later dat er ook klokken bij andere afstanden stonden - die had ik in trance niet eens gezien).

Uit nijdigheid (op mezelf natuurlijk) heb ik meteen de aanval geopend. De 3 uurs ballonnetjes ging ik vrij eenvoudig voorbij. Verderop moest ik wel de conclusie al trekken dat de 2.45 loper te ver voor me zat. Dat was onmogelijk nog goed te maken. Toen brak ook meteen ingezette fighting modus. Vanaf de 29 kilometer heb ik toen alleen nog maar het klusje afgemaakt. De koude had inmiddels al plaatsgemaakt voor een felle zon. De temperatuur liep van zo'n ongeveer 10 graden naar 23 graden. Zoals gebruikelijk vielen ze weer bij bosjes. En het parcours hielp daar een handje bij. Je ziet op papier dan wel grafiekjes en een getalletje (200m+, 200m-), in de benen voel je het uiteindelijk pas. In Barcelona dan vooral de laatste 2,2km. Dat gaat heerlijk omhoog. Bij de finish realiseerde ik me dat ik niet meer aan tijd had gedacht. Ik zag de klok en besefte me dat ik gewoon wel nog even een PR ging lopen. Wat een verschil met een jaar ervoor in Rotterdam. Toen hard voor gewerkt, nu een zwaar parcours, erg warm, plaspauzes, niet voluit, een PR lopen.

Rocky

Over de finish werd een Rocky tune gedraaid (ben niet zo goed in songtitels), en de tranen schoten in mijn ogen. Niet zo zeer vanwege Rocky, maar vanwege de prestatie voor mezelf. Drie maanden lang genieten van de voorbereiding en dan de finish. Er verscheen een brede glimlach en er kwam een daverend applaus van vier vrijwilligers die de medailles omhingen, omdat ik de moeite nam de medaille knielend in ontvangst te nemen. Snel water tanken en eten.

Op advies van Mulay liep ik wat trappetjes op en af om de benen weer soepel te krijgen. Ondertussen speurde ik vanaf de trappen de menigte af naar de overige Team Mulay-ers. Dat duurde iets langer dan gepland voor Chris en Anil. Chris had toch nog wel een heel mooi PR gelopen, maar ook Anil mag tevreden zijn. De temperatuursverandering was erg heftig, en het 'vals-plat' zoals Ronald Ballast dat ons nog beschreef, mocht er ook wel zijn. Of wellicht dat Anil nog een naar gevoel had overgehouden aan zijn grapje tegen een Spaanse politieagent een dag eerder. Politie in Spanje staat niet bekend om vriendelijkheid en het had hem aardig beziggehouden. Chris en Anil elkaar liepen daarnaast ook samen op, maar hadden dat samen meer als onderling wedstrijdje ingevuld. Ran had het geweldig gedaan. Hij was de enige van ons vieren die de doelstelling voor die dag waarmaakte. Een PR van 3.35.

Tussendoor waren ook Hans en Aarti aangekomen. Ik had ze niet gezien onderweg. Ze hadden een mooie planning gemaakt voor de metro, om zo op zo veel mogelijk plekken aan te moedigen langs de route. Net als een paar duizend anderen, waardoor de metro onbegaanbaar was. Op de weg terug hadden we geen keuze en duurde het een uur voordat we in de metro zaten. In het hotel was het bijkomen, eten, douchen, bijkomen en eten. En traplopen.

Mulays verrassingen 3

Onze leermeester had ons vooraf uitgelegd dat het heel goed is om trap te lopen na een marathon. Om te vermijden dat je heel lang spierpijn houdt. 17e etage - traplopen - na een marathon - vul verder zelf maar in (trap af is het pijnlijkst trouwens). Drie dagen later was de pijn weg (vorige twee edities duurde dat een week of langer). Twee dagen daarna was de spierpijn terug. Nu niet van de marathon maar van de griep. Mulay was op zondagavond al ziek geworden. Ik op donderdag. Als we de huisarts mogen geloven is het een virus dat je dan al ruim twee weken bij je hebt. Twee mogelijkheden waardoor ik onbewust dus misschien trager gelopen heb, de kou of een virusje. Het lichaam zit mooi in elkaar. De volgende marathon staat pas in oktober gepland, maar stiekem kriebelt het een beetje na zo'n 'makkie'.

Het is een aanrader om zo met een groep een marathon in het buitenland te gaan doen! Hans, Aarti en Mulay bedankt voor support, coaching en vooral de grote dosis geduld.

Maarten Klein