Praha Ha!

Eind 2006 doet in groep 3 van Sparta Voorburg het gerucht de ronde dat de marathon van Praag zo’n mooie uitdaging is. Enkele ervaren marathonlopers overwegen ervoor te gaan.

Ik ga eerst maar eens een halve marathon uitproberen. Kijken hoe dat voelt en of het wel leuk is. Linschoten de dag voor kerst blijkt een eitje!

Januari 2007 meld ik me dan ook aan voor het eerste trainingsloopje gevolgd door de kick-off in huize Bakker/Matla. We toasten op het marathon handboek van Ronald: we zijn on our way to the Prague International Marathon.

We starten met 10 lopers onder begeleiding van fietsercoach Leo, maar de aantrekkingskracht van P.I.M. blijkt groot. Onze groep groeit aan tot 13 lopers. Ik ben een van de 5 marathonmaagden, die met ontzag doch gretig luisteren naar de verhalen over succes en afzien van de meer ervaren lopers. Het schema wordt trouw gevolgd tot de kilometerstress de kop op steekt. De afstanden worden nog wat opgevoerd en we lopen ons in het zweet door de duinen en over dijken.

Urenlang lopen we kilometers weg te kletsen. Tips over drank en voeding worden getest. Voor de eerste en laatste keer in mijn leven slik ik pure sportgel. De smerige nasmaak van lijm met citroen kleeft nog kilometerslang aan mijn tong. De traditie van koffie en appeltaart na afloop, al dan niet met likeur, smaakt me beter!

We verleggen de grenzen tot 32 kilometer en zijn er vanaf begin mei klaar voor.

11 mei vertrekken we in alle vroegte naar Dortmund, waar we luidruchtig Kaatjes verjaardag vieren. Over de vlucht is al het nodige geschreven: een halfblinde piloot-in-opleiding met Parkinson bedient de stuurknuppel van onze jet tamelijk nonchalant en bezoekt op weg naar Praag en passant alle luchtzakken.

Maar we arriveren ongeschonden in Praag en betrekken bij pension Josefina onze kamers.

Per tram en metro naar het centrum waar we bij Belle Epoque heerlijk onder ons lunchen in een achterkamertje. Er wordt van alles aan koolhydraten en calorieën gestapeld onder het genot van grote pullen Tsjechisch bier. Na zdravi !

We bewonderen de mooiste brug van Praag en het oude dorpsplein waar de start en finish zullen plaatsvinden. Het stapelen gaat ’s avonds gewoon door. Na zdravi! Onze groep staat vast in het geheugen gegrift van het personeel van de restaurants die we bezocht hebben. Niet vanwege de fooi maar vooral door de hilariteit aan onze tafel. Buikpijn van het lachen dankzij de grappen van Sjoerd en consorten.

Zaterdag zijn we vrij om Praag te bekijken. De gotische kerk aan het oude dorpsplein biedt ons allen een moment voor reflectie. Bij het stille kaarslicht realiseer ik me dat precies 10 jaar geleden mijn vader overleed. Het verlies van beide ouders maakt je tot wees en markeert het einde van je jeugd. Tien jaar geleden was ik ineens kind-af en begon ik, zwanger van mijn eerste kind, aan een onbekende uitdaging. Tien jaar later sta ik oog in oog met de uitdaging van mijn eerste marathon. Ze moesten eens weten, die ouders van mij…

Eind van de middag treffen we elkaar weer op de altijd drukke Karelsbrug. In de aanloop naar de start moeten we vroeg eten en op tijd naar bed. Besmuikt wordt nagevraagd wie wat heeft gedronken. Een enkel glas wijn of bier heeft, zoals de een na de ander opbiecht, de lunch nog weggespoeld. Maar vanavond ziet iedereen daar braaf vanaf. Met als gevolg dat iedereen onrustig in bed ronddraait en de slaap niet echt kan vatten!

Zondag 13 mei: D-day en toevallig ook moederdag, hoewel daar niets van te merken is in pension Josefina. De daar aanwezige moeders hebben wel iets anders aan hun hoofd!

Om 6 uur is het ontbijt besteld. In de krappe eetkeuken verdringen we ons om het nodige krachtvoer naar binnen te werken. Drankjes worden gebrouwen en gemixed, flesjes voor onderweg gevuld.

De knaloranje OSM shirts worden aangetrokken, chips om de enkels gesnoerd, we zijn klaar voor vertrek naar de start.

Opgewonden en een beetje gespannen lopen we naar de tram. Leo’s fietstas zit vol bananen en sportdrank, voor het geval dat.

Rond het startplein is het al een drukte van belang. Rijen lopers staan te wachten om één van de vele mobiele toiletten te bezoeken. Tegen beter weten in werp ik een blik in de pot. Kokhalzend bedenk ik me dat het fijn is dat die lading niet meegezeuld hoeft te worden door mijn voorgangers. Ik hoop geen wc meer te hoeven zien tijdens de loop.

Het is warm en wolkenloos. Wij prezen ons gelukkig dat we niet hadden gemikt op de marathon van Rotterdam, maar het zou hier wel eens even warm of zelfs warmer kunnen worden…

Het startschot hebben we nooit gehoord, maar de massa stroomt langzaam naar voren, en ruim 3 minuten na het schot lopen we onder de startboog door. We zijn op weg, onderweg voor 42.195 meter, op weg naar de finish van de P.I.M.

Onze shirts met namen geven het publiek aanleiding om ons aan te moedigen. Het is geweldig steeds je naam te horen. Langs de kant staan diverse bandjes te spelen. Ook dat ervaar ik als heel stimulerend. Het is feest, het is warm, het is een takke-eind, maar hier hebben we voor getraind en hier zijn we voor gekomen!

Samen met Edwin loop ik in een lekker tempo de eerste kilometers weg. We gaan de prachtige Karelsbrug over, die vandaag gelukkig één richting verkeer kent, in ons voordeel. Aan de overkant van de Moldau halen we Rob in. Gaan wij te snel of spaart hij zijn krachten?

Voor ons zien we een pacer met rode ballonnen: 4:00 uur. We nemen ons voor daarbij in de buurt te blijven, met dit tempo moet dat lukken.

Na de eerste 10 km lijkt het me een prima idee om deze 10 te vergeten en ons nu te concentreren op het traject van de komende 32 km, dat we van de training kennen! Helaas werkt het toch anders tussen de oren.

De temperatuur stijgt snel en elke drankpost wordt ten volle benut: één beker over het hoofd, één om te drinken en één om te sponzen. Dankzij de eerste lus in het parcours treffen we eerst Ferry van H. en vervolgens Sjoerd, die niet erg blij kijkt. Daarna treffen we de rest van OSM en is er opgetogen nog tijd en energie voor een high five met Ferry R. en Ronald. De dames lachen nog stralend, maar Rob wijst met beide duimen naar de grond, dat ziet er niet hoopvol uit.

Dan hakken de warmte en kilometers erin. Edwin krijgt pijn in zijn benen, kramp. Druivensuiker, water, sportdrank, pep talk, korte pauzes. Het gaat goed tot nabij de 30 km. Dan laat hij me gaan en ben ik hem even later echt kwijt.

Met een klein-knagend schuldgevoel dat ik mijn loopmaatje aan zijn lot overlaat loop ik verder. Onze naamsbekendheid maakt het er niet beter op. Supporters die ons eerder samen hadden zien lopen riepen me nu toe: “hey Helen where is Edwin? “ En dan moest ik bekennen: “I have lost him but he is coming along !”

De laatste 12 km, de onbekende factor tot dusver, moet ik alleen doorkomen. Het is gelijk aan de eerste ronde van het parcours. Jeez, waarom heb ik de eerste keer zo goed opgelet? Nu weet ik precies waar ik ben en hoe ver ik nog moet!

Bij 36 km krijg ik het zwaar. Mijn benen voelen als lood. Het waterritueel heb ik inmiddels geperfectioneerd: één beker over mijn hoofd, de tweede drink ik leeg en met de derde doordrenk ik mijn spons die ik al 30 km bij me heb. Tussendoor een druivensuikertje of wat sportdrank met/zonder gel uit de flesjes van de heupband.

De schrik slaat me om het hart: iedereen gaat massaal wandelen en er worden her en der mensen afgevoerd per ambulance! Ik besluit daar niet aan mee te doen. Ben bang dat ik na wandelen niet meer in beweging kom. En per ambulance vervoerd worden trekt me evenmin. Dus ik hobbel dapper door in wat voor mijn gevoel nog een aardig tempo is. Ieder km wordt gemarkeerd. Ik tel af.

Geen idee van tijd, want ik heb geen klokje om.

Dan sla ik de laatste hoek om naar de finish. Daar hebben zich aan weerszijden veel supporters verzameld die ook nu weer mijn naam scanderen: ‘Helen, go for it !’

En dan ga ik er voor, waarom ook niet? Ik heb nog wat over en zet een eindsprint in, onder de bogen door , langs de vlaggen en over de blauwe mat onder de finish!

Pas achteraf besef ik dat mijn tijd er mag zijn. Mijn eerste marathon, in 4:07:45 .

In het vak achter de finish tref ik Ferry van H. en Sjoerd. Drinken en rust.

Ik ben erg blij als ik Edwin over de finish zie komen, op de voet gevolgd door Joke. De overige OSM volgen. Met zijn zessen en tweeën samen gefinished. De hele groep heeft het gehaald. Toppers zijn het!

Ferry R. heeft nazorg nodig in de overvolle EHBO-tent. Ferry van H. en Rob liggen bij te komen op het plein.

We hergroeperen en zijn in staat om met elkaar na te genieten van deze ervaring.

Na zdravi!

Wat een sport, wat een mensen!

Ik ben blij dat ik dit met jullie mocht meemaken.

Ik ben niet langer een marathonmaagd, en het smaakt naar meer!

Na zdravi!

Het Sparta team bij de Praag marathon