Verslag van de Ballententstrandloop
Het begint voor mij een traditie te worden om de ballententstrandloop te lopen als voorbereiding op de CPC/marathon van Rotterdam. Voor de derde keer zou ik alweer deelnemen aan deze doorgaans zware loop over het strand nabij Hoek van Holland. Het zware van deze loop zijn voornamelijk de wind die er 9 van de 10 keer is en de ondergrond van zand natuurlijk. Er zijn jaarlijks drie afstanden te kiezen: 5,10 of 20 km en het vertrek is vanaf het mulle zand nabij strandtent de Globetrotter waar het startnummer ook gehaald kan worden.
De voorgaande edities waren goed voor een 2e en een 3e plaats en stiekem hoopte ik om hem dit jaar winnend af te sluiten. Dit jaar was zonder twijfel de zwaarste van de drie vanwege de stormachtige Zuidwester wind van windkracht 8 gecombineerd met regen en zand wat omhoog werd geblazen in het gezicht.
Die ochtend vertrok ik rond kwart voor negen in de ochtend en ik merkte de fikse wind al in de auto. Tijdens de rit had ik de door mijn vader toegezonden laatste cd van popzanger David Bowie opgezet. Deze cd ontroerde mij omdat dit even voor zijn dood opgenomen is en hij zingt hierop bewust over zijn einde van zijn leven die helaas te vroeg ten einde kwam door kanker. Onlangs had ik nog zijn indrukwekkende en uitgebreide tentoonstelling gezien in het Groninger museum.
Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats was het nog een stuk wandelen naar de strandtent. Het was dit jaar een stuk rustiger dan voorgaande jaren en er heerste een ongedwongen en ook gespannen sfeer. Langzaam druppelden de mensen binnen en ik begon aan mijn warming up in korte broek maar het zand werd zo hard tegen mijn benen aan geblazen dat ik besloot om toch een lange broek aan te doen.
Iedereen werd weggeschoten en twee man liepen vooruit. Een wat jongere man met fel geel shirt en een wat oudere deels grijze man. Even liet ik ze een stuk voor me uit lopen maar na ongeveer een kilometer vond ik aansluiting. Nu hadden we nog de wind in de rug dus we liepen tegen de 15 kilometer per uur. De Jonge man liep eerst voorop maar de oudere man nam al gauw over.
We naderden rap het 2,5 kilometerpunt waar twee vrijwilligers(moeder en dochter) in rood hesje flink uit hun hemd geblazen werden. De moeder riep ons dat hier de 5 kilometerlopers konden keren maar met zijn drieën liepen wij door.
Het ging als een trein en de lopers achter ons waren gauw op een achterstand gezet.
Bij het 5 kilometerpunt stond een redelijk grote man met geel hesje en hij wenste ons succes. Nu begon het echte werk en de oudere man stelde voor om na iedere minuut de kop over te nemen waardoor we alle drie twee van de drie uit de wind van de koploper konden lopen. De samenwerking verliep geweldig maar wat een harde wind zeg. Ongelofelijk. Onderweg waren er ondanks de wind dagjesmensen aan het uitwaaien en paarden en honden passeerden we met een snelheid van rond de 10 km per uur. De jonge loper vroeg mij welke afstand ik liep en nadat ik van hem hoorde dat hij de 10 km liep, wat eveneens gold voor de andere loper, besefte ik dat het behoorlijk zwaar zou worden bij de tweede keer terug.
Eenmaal in de buurt van de finish zag ik de jonge loper iets meer omhoog lopen waar de harde betonnen platen zijn terwijl de oudere loper over het mulle zand liep. Ze begonnen te sprinten en ik liep mee met de oudere man. Van achteren kwamen er ineens nog een aantal lopers aangestormd maar de jonge man won de 10 km.
Zelf liep ik om de om de oranje pijl heen voor mijn tweede ronde (Later hoorde ik dat ik eigenlijk vlakbij de zee om een paaltje heen moest lopen). Heerlijk die wind in de rug en het ging tegen de 16 km per uur. Achterblijvers wuifden me vanaf de andere kant toe en wensten me succes en ik zwaaide ontspannen terug wetende dat het zware gauw komen zou. Na de draai bij de 5 kilometer riep ik de vrijwilliger toe dat nu he echte werk beginnen zou.
En het was me een partij zwaar zeg. Nu geen lopers om achter te schuilen maar keihard bikkelen tegen de wind, regen en zandstralen door. Links van mij zag ik de achtervolgers op een flinke afstand voorbij gaan en zij waren nog niet bij het keerpunt.
Er spookt van alles door je hoofd zoals , “Niet opgeven nu je gaat je eerste wedstrijd overall winnen”!
Rechts zie ik nog vier strandlopertjes (vogels) insecten eten zonder dat ze last van de wind hebben, omdat ze zo klein zijn dat de wind geen vat op ze heeft.
Het lijkt eindeloos lang en door de zandstorm is het moeilijk om het strandtentgebouw te kunnen zien en ik kijk nog iets beter maar nee. Ik ben er nog niet.
De wind is zo krachtig dat mijn benen niet meer kunnen en Ik moet even wandelen maar niet lang. Ik zet weer door en eindelijk zie ik in de verte het gebouw . Denkend aan de jonge 10 kilometerloper loop ik links het strand verder omhoog naar het betonnen pad en het blijft een gevecht tegen de wind in. De gestaltes van de vrijwilligers worden langzaam zichtbaar en ik kijk nog achterom en geen lopers in zicht. Euforisch gevoel overmeestert me en ja ik passeer de klok en finish in 1:40 uur. Dat is maar liefst 14 minuten langzamer dan vorig jaar.
Even diep ademhalen en ik loop richting de strandtent. Nadat ik de deur open wordt ik door de mensen die binnen zijn enthousiast onthaalt met een applaus en gejuich.
Het is me gelukt!! Nummer twee en drie volgen maar op een behoorlijke afstand en nadat de laatste mensen uitgeput binnen komen volgt de prijsuitreiking met een gevulde envelop en een glimlach op het gezicht ga ik daarna terug naar Den Haag en vier het met een heerlijke kop soep samen met trainer Mulay.
Laat de CPC en de Marathon maar komen dus.
PS. Die zelfde dag liep teamgenoot Yusuf de marathon van Sevilla in een supertijd van 3:37 uur. Gefeliciteerd!! Het gaat heel goed met het team .
Groeten Master Mattijs en dank aan trainer Mulay en de rest va het team voor de gezelligheid en goede sfeer