Verslag van de Meeuwen Makrelen Loop
Tijdens de 17e Meeuwen en Makrelenloop waren de weergoden ons goedgezind. In voorgaande edities was het vaak erg koud en bleef enige neerslag meestal niet uit. Vandaag was het een graad of negen en op enig miezerig gespetter na, hielden we het droog. Dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat de loop vandaag niet zwaar was, maar daarover straks meer.
Het was gezellig druk.
Een groepje Voorburgse atleten had elkaar in de menigte weten te vinden en besloot gezamenlijk de spieren wat op te warmen, maar niet voordat er een groepsfoto geschoten was.
Na ons kort wat te hebben losgelopen werden we rond de klok van 12:30 uur verwacht aan de start, waar we – zoals elk jaar het geval is - werden toegesproken door organisator van het eerste uur, Jan Spek,. Hij wist ons te melden welke sponsoren dit jaar deze loop mogelijk hadden gemaakt en dat er vandaag 653 lopers mee zouden doen.
Vervolgens werden de lopers er gezamenlijk toe verleid om te springen en met de armen te zwaaien, een Schevenigse warming-up zal ik maar zeggen. Gezamenlijk werd er afgeteld en “ontstak” een met zorg uitgekozen sponsor het mini-kanon.
De snelste atleten hadden al snel een voorsprong te pakken die niet meer uit handen gegeven werd. Haagse Spartaan Vincent Trinthamer was een van hen.
Al snel was duidelijk dat de dubbele kledinglaag die ik aan had getrokken niet nodig was geweest; ook had ik gerust een korte broek aan kunnen trekken, wat ik dus niet gedaan had. De groep waar ik verzeild in was geraakt bleek voor mij een tandje te hard te gaan. Ik liet me wat afzakken om bij de ietwat mindere goden aan te haken. Een van deze atleten had zich verkleed als Batman; hij liep met een masker, cape en fladderende broek.
De temperatuur, de wind (tegen) en de nagenoeg uitblijvende neerslag konden niet echt worden aangemerkt als verzwarende omstandigheden. Het mulle zand en kuilvorming waar je van tijd tot tijd niet om heen kon vormden echter wel een wat grotere belasting voor met name mijn geplaagde achillespezen.
Nog voordat ik het keerpunt bereikt had zag ik Vincent Trinthamer met grote voorsprong al weer tegemoet komen rennen.
Na het keerpunt hadden we de wind in de rug. Dat liep natuurlijk wel wat makkelijker, alhoewel dat eerste stuk – met wind tegen - natuurlijk wel nog in je benen zat.
Batman en ik verwisselden regelmatig van positie; we hadden beiden onze sterke momenten en onze dipjes.
De Eneco windmolen aan de horizon was een herkenningsbaken, dat wel, maar tijdens het lopen leek hij maar niet dichterbij te komen. Zo’n ding staat natuurlijk ook stil en het is juist de hardloper die op spierkracht dichter bij het richtpunt dient te komen; dat leek maar niet te lukken.
Met Rob Barendregt en Herman Tijsen in mijn kielzog bereikte ik na 1 uur 15 minuten en 25 seconden de finish. 46 Lopers waren mij voorgegaan. Vincent Trinthamer was als eerste – na 1 uur 3 minuten en 20 seconden – gefinisht.
Nadat we ons te goed hadden gedaan aan een kom heerlijke erwtensoep en een lekkerbekje taaiden we af.
Tijdens het uitparkeren zagen we Jose Xavier binnenstrompelen; hij vertelde me dat hij nogal last had van zijn onderrug. Hij had niet opgegeven en kon met opgeheven hoofd finshen.
