Verslag van de Herperduincross 2009
Verslag van de Herperduincross op 20 december 2009 in Herpen.
Verslag van de Herperduincross 2009
Gistermiddag begon mijn manager (Gabi, mn vrouw) te lachen toen ik vertelde dat ik op de zondagmorgen een cross wilde gaan lopen! Dat voornemen heb ik dit najaar al drie keer eerder gehad, maar toch had ik nog steeds geen cross gelopen. Rugklachten, geen zin en een keer op de verkeerde datum aanwezig zijn, hadden roet in het eten gegooid. Gabi deed er nog een schepje bovenop na ons uitje aan het kerstconcert van het Rotterdams Phil zaterdagavond. Bij het wandelen door de ijskou van het station naar huis, was de boodschap dat het me niet zou gaan lukken...
Of het nu haar managerseigenschappen zijn of het goed kennen van haar echtgenoot is niet duidelijk, maar het werkte wel. Zondagmorgen was ik er uiterst op gebrand naar Herpen, bij Oss te vertrekken. Half zeven op, cafetiere met bio koffie leeggedronken en iets rekeninghoudend met de sneeuw op tijd op in de auto. Dat iets rekening houden was dus duidelijk niet voldoende... Half acht weg, kwart voor negen pas bij Utrecht - ik begon het gevoel te krijgen dat de start om 10.00 wel eens heel krap kon worden. Bij de afslag Herpen op de A50 had ik nog iets hoop, een paar honderd meter verder was die vervlogen. Een grote ijsbaan door Herpen.
Toch nog rond de klok van tien in het Herperbos aangekomen gaven de andere laatkomers weer een beetje geloof in een uitgestelde start. De laatkomers mochten nog inschrijven. Al inschrijvende en spikes aantrekkende tegelijk, probeerde ik uit te vinden hoeveel tijd er nog was voor een warming up. Hoeveel is de start verlaat?. Echt officiële antwoorden kwamen daar niet op. Natuurlijk maakt officieel niet de gezelligheid bij die Brabantse crossjes. Pas van de bouwkeet van de inschrijving een paar stappen verder bij de start kreeg ik als antwoord 5 minuten (en dezelfde man zei later 7 minuten, en nog later nog even wachten want er is nog iemand aan het inschrijven....).
Niet echt veel tijd voor warming up dus. Enkele minuutjes door de diepe sneeuw. Het bosgebied lag er schitterend bij en het was eigenlijk zonde om er doorheen te banjeren. Drieenhalve minuut verder het trainingspak uit. Blijkbaar tot grote hilariteit van de andere starters. Gelukkig niet omdat ik zoals eerder een teamgenoot bij een cross in onderbroek stond, maar überhaupt in het Sparta-kort. Iedereen was in lange tight en het leek erop dat ze het bij het zien van de korte broek al koud kregen. Het betekende wel dat ik als enige tot aan het startschot behoorlijk moest blijven dribbelen. En dat was dus net op het moment dat de starter aangaf dat er nog iemand aan het inschrijven was (en er dus nog effe gewacht werd). Waarop een vriendelijke concurrent eraan toevoegde: neem maar even hoor, er staat er een in korte broek
Ik heb even extra aangezet toen ik de grappenmaker later inhaalde. Met de barre weersomstandigheden had ik een topselectie veldlopers verwacht. Mensen die dit weer trotseren moeten wel fanatiek zijn. Het viel nogal mee - met de snelheid dan - bikkels waren het zeker. Halverwege de eerste van de vier rondes rook ik al kansen. Aangemoedigd door de supporters van de korte-broek-atleet - elke ronde bij het passeren van de start werd er wel aan gerefereerd door de speaker - kwam ik uiteindelijk al na twee rondes op de eerste positie. Voor het passeren van de finish had de speaker mijn inschrijfkaart erbij gepakt om mijn naam te achterhalen. Bij het noemen van uit Den Haag leek er weer behoorlijk wat rumoer. Geen idee of het bewondering (vanwege de afgelegde afstand bij onbegaanbare wegen) was of meer in de zin van ga je eens melden bij de organisatie die laatst bij de LVML die grijze mutsen heeft uitgedeeld
De diepe sneeuw, de zandduinen, de gezellige Brabanders, een warme choco - wat wil je nog meer op je zondagmorgen? Twee lopers heb ik overigens nog kunnen uitleggen dat ik geen koude benen had, maar dat mijn tenen eraf vroren! Door gebrek aan de warming up en de altijd ietswat strakzittende dirt dogs duurde het uiteindelijk de volle tweeënhalf uur terugrijden (!) voordat er weer een beetje gevoel in de tenen kwam.
Er is alleen een passend spreekwoord met 3 erin, maar voor mij is pas met de vierde poging de eerste cross van het seizoen een feit. Ge moe er wa veur doen, maar kei-lekker gelope bij de Brabo's.
Maarten(Met dank aan mijn manager, zonder haar was ik waarschijnlijk weer voor een eenvoudig trainingsloopje in het Haagse Bos beland)