Verslag van de New Balance Pacesetters Run 2007

Een enorme dorst. Dat is het meest opvallende dat ik aan vanmorgen heb overgehouden. Deze morgen liep ik mijn eerste wedstrijd in Maleisie en nu – een vijf uur later heb ik nog steeds een enorme dorst. Het was niet extreem heet, maar de combinatie van steile hellingen en de luchtvochtigheid hebben al het water in me verdampt – zo voelt het.

Afgelopen dinsdag werd ik al een beetje nerveus. Zoals gewoonlijk niet echt direct merkbaar, alleen de yogales ging wat meer gespannen. De dag erna ging het lopen moeizamer dan normaal en de donderdag had ik zelfs helemaal geen zin – en dat is vrij uitzonderlijk. Vrijdag heb ik kort wat getraind en zaterdag had ik weer ‘ontspannen’ yogales.

Voor de yogales van zaterdag twijfelde ik een beetje of het niet te veel spierpijn zou opleveren zo kort voor de wedstrijd. Toch maar gegaan. Naast het feit dat yoga heerlijk is voor lichaam en geest, doe ik – en Gabi ook – het vooral om een dag niet te lopen en gewoon iets anders eenvoudigs en leuks te doen. Echter, toonde de les van dinsdag wederom aan dat yoga een uiterst serieuze bezigheid kan zijn (ook al zit je af en toe met zn allen te zoemen als een bij J).

Zo stonden er dinsdag oefeningen voor de heup op het programma. Ik zou de oefeningen graag beschrijven, maar kan er eigenlijk alleen maar van zeggen dat als je het uitvoert, je het gevoel hebt dat je been uit de heup zal scheuren en dat de oefening technisch gezien alleen uitvoerbaar is voor netgeborenen… Ik moet wel bekennen – het ging en voelde fantastisch, maar dergelijke yogasessies zijn bijna zo uitputtend als een pittige duurloop! (Voor mijn groepsgenoten – sommige oefeningen zijn zwaarder dan de oefeningen van Mulay).

Verder was het onder de Petronas Towers trainen nog steeds speciaal, maar is alles sinds mijn eerste trainingsweek gaan wennen. De exotische vogels en planten om me heen. De koranversen vanuit de open moskee in het park. De vele toeristen die met oogkleppen op vanaf de atletiek baan foto's maken van de torens. Zo ook de vele mede atleten en joggers die sterk de neiging hebben competitie met je aan te gaan.

Het is onmogelijk om tijdens je duurloop in te gaan op de drang van al die tegenliggende lopers om meer meters af te leggen in een rondje dan jij. Het had op zich nog gekund, ware het niet dat ik nog geen loper ben tegengekomen, die meer dan vier rondjes loopt. Vermoedend dat ze met mij in hevige strijd waren verwikkeld (op een enkele keer na volgde ik gewoon mijn eigen tempo), stortte al aardig wat lopers in. Hangend over een van de vele fonteintjes in het park kijken ze dan om, om te zien hoe het kan dat iemand nog verder kan lopen.

Aangezien ook het rondjes lopen ging wennen – bijna vervelen – en ik mijn echte trainingen miste, had ik Mulay gevraagd om een trainingsprogrammaatje. De uitvoerring daarvan baarde nogal wat opzien in het park. Ik kreeg de indruk dat het uitvoeren van wat intervallen niet eerder was vertoond onder de immens hoge torens. De stretchende renners langs de kant keken net zo verbaasd, als ik naar de kolonie apen keek, die vorige week tijdens de training in Lake Gardens over de elektriciteitskabels liep.

Tja, ook dat werd normaal. Mijn groepsgenoten hier in KL, vinden een loper die gefascineerd omhoog kijkt naar een kolonie apen en niet struikelt, specialer dan de kolonie apen zelf. Die kolonie zit er immers altijd. (Ik las overigens dat apen kijken in Nederland sinds dit weekend ook een wat ander karakter heeft gekregen…)

Bij Gabi's duikschool kon ik trouwens kennismaken met vier soorten slangen… Volgens het zoontje van de eigenaar dat ze had gevangen waren ze poeslief en niet giftig, en ze bijten alleen als je ze kwijt maakt (hij liet er een ook kwaad zien…). Ik voelde me als klein kind al heel wat als ik met kikkervisjes thuis kwam, maar hier is het vangen van een cobra kinderspel. Blij dat ik alleen nog maar apen en vogels zag tijdens de training!

Al met al gingen de trainingen wel heerlijk, en sportte ik elke dag. Lekker voorbereid op de 15 km wedstrijd dus.

Zonder al te veel last van de yoga, werd ik rond 5:35 wakker. Dat was een kwartier na beoogd te hebben. Vergeten de wekker te zetten. Uiteindelijk, na iets meer haast dan gepland, gehesen in het zwart-geel, en na de gebruikelijke extra toiletbezoeken en extra slokken water, kon ik me vanmorgen gaan warmlopen. Of eigenlijk meer soepellopen, want het is eerder zaak, zo koel mogelijk te blijven.

De wedstrijd was erg goed georganiseerd. Een heel tentenkamp. Vrijwilligers die het ontbijt voor meer dan 2000 man aan het voorbereiden waren (ja je krijgt hier ontbijt – iets met rijst uiteraard - bij je inschrijving J). Een heel leger aan EHBO-ers in uniform. Het startgebied ingedeeld aan de hand van looptijden. En voldoende drinkposten.

Toch wil dat niet zeggen dat alles vanzelf gaat J. Gelukkig ben ik er inmiddels aan gewend alles drie keer te vragen, bij voorkeur ook aan verschillende personen. En de rust vinden in de kwebbelende menigte blijft nog steeds een uitdaging. Daarnaast geeft het lopen in zo'n nieuwe omgeving iets zeer speciaals, maar door de vele nieuwe indrukken ook iets aan extra zenuwen.

Prijzengeld zat er al voor de start voor Maarten niet in. Niet dat ik voor de prijzen kwam, maar automatisch analyseerde ik het deelnemersveld. De vijf aanwezige Kenianen zagen er uit alsof ze boodschappen gingen doen in de supermarkt – anders gezegd met een blik alsof ze hun dagelijkse ding gingen doen, zonder al te veel inspanning.

De start zelf was een plaatje. De zon opkomend en de deelnemers vanaf de groene heuvel uitkijkend op het silhouet van de KL Tower.

Na het startschot kon ik aan mijn opdracht of eigenlijk meer zondagse uitstapje beginnen. Nog steeds te weinig ervaren, was het zeer moeilijk inschatten op wat voor tijd ik kon weggaan. Zoals altijd dan maar de grote groep doodlopers in ieder geval laten voorgaan. De drie kilometer liepen er zeker 100 voor me. Waaronder in ieder geval drie op blote voeten. En dan sneuvelt de menigte. De eerste kilometer behoorlijk naar beneden en dan na een stukje vlak, gaat de reis omhoog. De Double Hill op. En zoals de naam niet doet vermoeden, bestaat de Double Hill, uit drie heuvels. In Limburg vind je ze zo niet veel!

Het was goed om te constateren dat er zoals aangekondigd inderdaad na 5 km een drinkpost was (je weet maar nooit). De organisatie had niet uitgelegd dat je hier een soort lintjes moet verzamelen om aan te tonen dat je het hele parcours af hebt gelegd. In een scherpe bocht na de eerste drinkpost werd ik verrast door het uitreiken van deze lintjes. Dat betekende teruglopen om het lintje van de grond te rapen…

Met zoveel afvallers was het lastig inhouden. Het is dan altijd zo verleidelijk om van groepje naar groepje te lopen. Of ik er te hard ben gegaan kan ik niet inschatten. Wel was duidelijk dat ik bij het 12 km punt te hard ging.

Er zat namelijk een lus in het parcours en pas de tweede keer dat je langs het bordje 12 km komt, is het ook van kracht J. Ik had NB het parcours al eens gelopen, maar was te veel gefocust op het lopen zelf, dat ik bij de ‘eerste’ 12 km versnelde. Op zich bleef de schade beperkt, maar een echte eindsprint bij de echte laatste drie kilometer werd erdoor wat lastiger.

Bij aankomst kon ik eigenlijk alleen nog maar denken aan water. Voor mijn gevoel heb ik nog nooit in mijn leven zo'n enorme dorst gehad. Normaal gesproken ben ik niet zo dol op allerlei energy wondermiddelen, maar nu had ik wel voor de zekerheid wat powergel tegen dehydratie meegenomen, om er ook voor te zorgen dat het water in mn lichaam zou worden opgenomen. En twee van die gelpacks later en twee liter water achter mn kiezen, voelde ik mezelf weer een beetje leven. Ondanks vele stukken watermeloen bij de finish en koffie en sap bij het ontbijt, zat ik bij het schrijven – vijf uur na de loop – aan al een tweede kan met thee – nog steeds om de dorst te lessen.

Uiteindelijk resultaat: 1.01.11 op een veertiende plek in mijn klasse. Ik geloof 20ste overall. De tijd moest ik later vernemen, want er was geen klok. Minder erg om te missen was de DJ bij de finish.

Napraten met trainer Wan leerde me namelijk dat het PA systeem niet was geleverd en dat het daarom zo rustig was. (Het voordeel van vroeg over de finish komen, heerlijk rustig – dat was een half uur later al weer heel anders, toen iedereen stond te dringen voor het gratis ontbijt)

Het voelde en voelt nog steeds als een eer om weer een wedstrijd in het buitenland te hebben bijgewoond. Ik geniet er enorm van om me onder de locale lopers te begeven en vanuit die hoek het land te zien. Dus, op naar de volgende loop maar weer. Penang Bridge International Half Marathon. Een PR gegarandeerd! 's-Werelds enige halve marathon die 22,3 km meet J.

Groeten uit KL,