Verslag Marathon Rotterdam

Als er iets mooi is aan je tweede marathon gaan lopen, is het wel je eerste marathon. Tijdens de voorbereidingen aan de Rotterdam Marathon kwamen zo veel herinneringen boven aan mn eerste marathon van drie jaar terug. Veel dingen uit die 42km in Kopenhagen en de voorbereiding er naartoe vielen nu pas of nog meer op zijn plaats. Het kunnen vergelijken heeft me meer doen genieten van de voorbereiding van deze tweede poging. De weg naar de editie van afgelopen zondag ging dan ook veel soepeler (en niet dat ik destijds erg het besef had dat het toen niet soepel ging).

Tot voor afgelopen donderdag leefde ik met de conclusie dat de 3 a 4 maanden voorbereiding dan ook wel perfect waren verlopen. Vijf dagen geleden leek namelijk dat ik in mijn stricte laatste-week-voor-de-marathon-dieet toch nog wat fout gedaan te hebben. Er begon van alles te rommelen in de buik en dat waren niet de zenuwen. De laatste training ging dan ook niet van harte. Toen er op de vrijdag ook nog koorts bij kwam, was het duidelijk dat het om een virusje ging - meegepikt van Max (‘papa’ lijkt gevoeliger voor die virusjes van de creche dan zoontje).

Natuurlijk flitst er dan wel even door je hoofd; ‘een paar maanden trainen met een vlekkeloos verloop en dan...’, ‘Waar kan ik eventueel volgende week een alternatieve marathon lopen...?’ Maar goed, er stond toch rust voorgeschreven in het programma en iets dat over drie dagen is, is dan pas. En dat was ook zo. Lekker uitgerust en het virusje was verdwenen.

Zaterdagmiddag waren zin en energie weer op peil en kon de clubkleding vast netjes klaargelegd worden. De treintijden even doornemen, kaart met de startvakken nog eens bekijken, schoenen schoonmaken, chip eraan, startnummers op het shirt. En nog een keer alles nalopen natuurlijk.

Zaterdag kreeg ik van die en gene nog de laatste voorspellingen over het weer. 18 graden of nog meer. Of dat niet ‘wat warm is’? Het is zowel fijn als opmerkelijk om te zien hoeveel mensen er om je heen meeleven, op het moment dat ze weten dat je een marathon gaat lopen. Menig persoon lijkt nerveuzer dan de loper zelf, bij de gedachte :-). Ik ben zeer dankbaar voor de steun, en kan ook stellen dat die steun ook echt helpt. Lastig is wel de tijdsvoorspellingsvraag te beantwoorden. Deze loopafstand is er toch wel een die zich zo weinig in het verloop laat voorspellen. 42 en een beetje lopen, netjes opbouwen, en soepel lopen. En genieten van de trainingen. Dat was het doel.

Voor het weer geldt dan ook eigenlijk het zelfde. Een graadje meer of minder kan zo'n effect hebben. Niet alleen de afstand, maar alle elementen zijn meteen zo uitvergroot bij de marathon. Dit doet me weer denken aan mijn ontmoeting in Maleisie met de veteraan van de Pacesetters in KL. De beste man was net terug uit Rotterdam, de toen halverwege afgelaste editie. Vanwege het warme, vochtige weer. Moet je daar in Azie eens een wedstrijdje lopen!

De nadruk lag dit keer erg op het genieten en niet druk maken. Dat dacht ik drie jaar geleden ook wel, maar achteraf gezien heb ik me toen toch wel aardig mee laten slepen door het opkijken tegen dit monster van een afstand.

Naar de CPC toe, heb ik geholpen met het trainen van kinderen van de da Costa school in voorbereiding op de 5 km. Ik kan me herinneren dat ik ze een training vooraf had verklapt dat we heuveltraining zouden gaan doen. De verhalen die toen loskwamen over de Alpen en Himalaya die we wel niet zouden moeten beklimmen, waren groter dan de heuveltjes achter in het Zuiderpark. Dat is dan ook meteen 50% van de kern van deze klassieke afstand. Het opkijken tegen.

Veel meer ontspannen dan afgelopen zondag had ik niet kunnen zijn. Vorige week in Hoofddorp liep ik al ontspannen 34.30, de heldere blauwe lucht in de morgen, op tijd af van het virusje, goed uitgeslapen (d.w.z. Tot 7.00 uur), lekker bakje koffie. En het idee dat we met een hele groep mensen van het team in Rotterdam zouden zijn. Op het laatste moment hadden nog veel teamgenoten zich voor de 10 en 5 km aangesloten. En dan kort nog even zien op internet dat Issam en Roy erg goed gelopen hebben op de zaterdag in Rotterdam. Het draagt allemaal bij tot het enthousiasme voor mijn deelname.

Rotterdam was niet mijn eerste keus marathon. Eigenlijk wat te massaal voor me. Omdat, Ran, Dinesh, Ibrahim en Linda (en later bleek Anil en Kamel ook) hier gingen lopen had ik besloten om ook hier naartoe te gaan. Ondanks dat ik dit keer niet buiten de groepstrainingen met ze heb getraind, is het toch zo veel leuker om met een paar mensen naar het event toe te leven, dan alleen. Hetzelfde een beetje als met de CPC elk jaar, maar bij de dubbele afstand zijn enthousiasme en spanning ook het tweevoudige.

In de trein was ik verbaasd over het grote aantal lopers dat al op weg was. Op CS was ik een van de weinige deelnemers, die aan de achterkant van het station in het zonnetje wachtte - op Ran, Mulay, Linda en Hans. Ran kwam met zn gloednieuwe busje, zodat we alle spullen kwijt konden en een goed verzamelpunt hadden. De bus was neergezet en de sfeer en het weer waren zo relaxed, dat ik het liefst de hele morgen in het zonnetje een kopje koffie had zitten drinken. Toch maar lopen dan.

Allereerst van de auto wandelend naar een cafe bij het startgebied. En tijdens die wandeling bleek het toen toch nog wel fris te zijn - vooral in de schaduw. Al vrij vlot kwamen alle teamleden binnendruppelen. Chris gaf een goed verslag van de geweldige prestaties van Issam en Roy, Anil kwam ietsje later zoals gebruikelijk en zelfs Peter Kriek was van de partij. Peter is gelukkig aan de beterende hand en mag zelfs weer een halfuurtje rustig hardlopen (eigenlijk het beste nieuws van de week!).

Ik voelde me erg lui kan ik wel zeggen. Dat is natuurlijk lekker voor de ontspanning, maar ik begon me zo voor de start wel af te vragen of ik dadelijk niet in slaap zou vallen (zou ik te veel massages hebben gehad bij Irma?). Tot aan een kilometer of twintig is tijdens het lopen bewezen dat het een perfecte toestand was die luiheid. Bij de start merkte ik nog wel dat Mulay, Ran en Linda ook het vak ingingen, maar kort daarna had ik me al helemaal voorin bak C gewurmd. Pal onder een zanger waar ik normaal gesproken absoluut geen fan van ben, maar waar ik in deze setting wel van kon genieten. Goed gedaan Leen! Nog een kort praatje met Eddy van Haag en het mocht beginnen. Vanuit de derde rij aan de start.

De eerste kilometers was ik een beetje jaloers op de 10km deelnemers. Andy, Marlon en Mattijs konden lekker doorlopen vandaag en ik maar inhouden. Er zijn me letterlijk duizenden lopers voorbij gegaan na de start. Net na de start stond Hans nog toe te roepen, maar ik moest me toch niet laten verleiden om sneller te starten. Na Kopenhagen, waar ik door slechts 30 seconden per 10km te hard te gaan mezelf later goed tegenkwam, wilde ik echt niet sneller. Maar ik bleef maar ingehaald worden. Het viel al wel snel op dat er bij anderen zweetdruppels in de nek begonnen te verschijnen, terwijl ik zeer koel was. In plaats van de klok bij de 5km, had ik alleen een klok voorbij zien komen bij 4km. Met de hekel aan hoofdrekenen die ik heb, liet ik het tellen maar achterweg en ging gewoon door in het ‘slakken’gangetje.

Pas net voor de race had ik Mulay om een tussentijdsindicatie gevraagd. 42 gaf hij aan, en 42 was het bij de eerste 10km. Het kon toen eigenlijk niet meer stuk. Niet zo zeer vanwege de tijd zelf, maar vanwege het feit dat het zo goed lukte zonder enige timing het ritme/tempo te vinden.

'Zouden ze Sparta de voetbalclub bedoelen?" dacht ik. Het publiek stond regelmatig Sparta te roepen bij het zien van mn shirt, maar op een manier dat ze het kende. Nu weet ik dat er wat bekenden stonden. In het begin ergens zag ik Huib. Het overkomt me niet vaak dat ik tijd heb om er op te letten. Ik kon zelfs van het uitzicht genieten en dat viel me alleszins mee. Ik vond het zelfs een leuk parcours.

Later kon ik het niet laten te reageren op Bjorn. Ik kende Bjorn eigenlijk niet, maar ik had op Losseveter.nl ergens gelezen dat Bjorn met een bord langs de kant zou staan om foto's te maken. Het codewoord zou simpelweg zijn “Bjorn!”. Voordat het wist floepte het eruit. Resulterend in wat leuke foto's.

Maarten Klein tijdens de Rotterdam Marathon

Wat verder kon ik merken dat het al wat warmer was. Op plekken waar geen wind was, leek het best wel aan de temparatuur. Bij 20km liep ik nog steeds zo op 42 per tien km. Iets versnellen was de opdracht aan mezelf. Bij vijfentwintig kilometer, kreeg ik pas de indruk dat de versnelling doorzette, vooral omdat de andere lopers leken langzemer te lopen. Ik had mezelf voorgehouden de echte versnelling pas bij 30km in te zetten, maar al iets eerder ging het sneller en sneller. Precies bij het 30km punt kwam ik Eddy voorbij. Ik had nog de energie voor een vriendschappelijk aanmoedigingstikje en zette door.

Vooraf had ik veel gelezen over het Kralingse Bos en de moeite die de meeste lopers daar hadden, vanwege het ontbreken van supporters. Daar had ik geen last van, het was er druk met publiek. De overige lopers leken nu stil te staan en ik kon geen loper meer zien waar ik niet dichterbij kwam of die hetzelfde tempo leek te lopen. Ondanks dat ik daar enerzijds vleugels van kreeg, begon er ook wel iets te knagen. Kon het wel zo makkelijk blijven gaan?

In Denemarken voelde ik me toen vooral zuur toen ik bij 38km stil stond en de 3 uur Pacer voorbij kwam met zn rode ballon. Wat nu? Bij 35km voelde ik wel wat, dat moment waarvan men zegt dat de koolhydraten op zijn en de vetten verbrand gaan worden? Maar ietsje inhouden. Tot aan 38km heb ik iets ingehouden. Bij 38km was het nog sterker aanwezig, maar frappant genoeg deed het me niet veel. Het was wel een goed gedeelte van het parcours om je op te stellen als supporter. Dankjewel Mustafa, Agnes en Nico. Met zo'n afstand in de benen doen woorden van de zijlijn erg goed!

De laatste kilometers gingen goed op snelheid. Overal muziek en gejuich. Bij ongeveer 41km stonden de teamgenoten. Patricia was er bovenuit te horen (waarschijnlijk door haar 3 minuten PR op de tien (zij staat onder mijn naam op de 10km - startnummer geleend....), Hans die liep op het parcours en schrok volgens mij van mn tempo. Iets verderop stonden Mulay en Chris. Net het laatste zetje voor een eindsprint. Maar na 41km en een beetje nog een eindsprint... Ik hoorde Mulay in gedachte zeggen: “ook armen gebruiken”. Maar mijn gevoel zei me:“Wat kan zo'n laatste bocht naar de finish pijn doen in je benen!”

Met de armen omhoog over de finish. Het was een heerlijk gevoel. En die 2.52 - een supermooie tijd natuurlijk, deed er eigenlijk niet toe. Het gaf een onwijze kick om de marathon zo mooi opgebouwd te kunnen hebben.

Over de finish deed het wat pijn om zo'n eind te moeten lopen voor een glaasje water. Eerst konden er wat sponzen met ijskoud water over de benen en kon er een banaan weggewerkt worden. Allemaal niet te veel, want het lichaam moest duidelijk weer even op gang komen (en de benen tot rust :-)).

Op de lange weg naar de uitgang, kwam ik met mn neus voor de camera. Ik kan me niet precies herinneren waar het over ging, maar de conclusie aan was excuses mijnderzijds, omdat ik niet echt helder meer kon spreken... Een hoop geklets met een Vlaming en Spanjaard verder was het tijd om van mn stoeprand op te staan en eens Ran, Linda en Dinesh te gaan aanmoedigen. Peter en Mustafa kwamen me oppikken en we gingen naar Chris en Mulay.

Daar bleken Kamel (ik wist toen pas dat hij meedeed) en Linda net voorbij waren. Ibrahim was al een tijd voor mij gefinished. Ondanks zijn streven om sneller te lopen, een supertijd, 2.44 voor Ibrahim. De bergen in Wales doen hem goed!

Ik schrok behoorlijk van alle gezichten die ik daar bij de 42 km zag voorbij kwamen. Het was voor het eerst dat ik zelf eens ging kijken bij een marathon. Had ik er ook zo uitgezien. En dit raad ik mensen wel eens aan te gaan doen?!

Het was schitterend om Ran en Anil te zien, wetende dat ze de PR van Ran gingen verbeteren. Iets dat Linda en Kamel op hun debuut uiteraard ook deden. Dinesh bleek last te hebben gehad van de knie en moest uitstappen, maar hij had gelukkig snel weer de spirit en zal volgend jaar weer aan de start staan voor een herkansing.

Felicitaties aan alle Sparta marathon finishers en dank voor alle overige aanmoedigingen - er hebben duidelijk meer mensen staan aanmoedigen (later hoorde ik bijvoorbeeld dat Lisette en Trudy er ook stonden) - het is zo lastig om iedereen langs de kant in je op te nemen :-).

Tja en wie heeft er weer zo veel van zn tijd voor opgeofferd (bijna net zo veel als de lopers)?! Bedankt Mulay!