gezelligheid kent geen tijd
Dinsdag…… en weer een week verder. Het is weer tijd voor mijn wekelijkse taakstraf bij Spâghta. Ik stap in de auto en het begint te spetteren. “nou ja dat zal straks wel minder worden” dus vol gas richting de west. Dit keer geen file naar Den Haag maar wel een lekker muziekje dat uit mijn autospeakers knalt, free bird van Lynyrd skynyrd (who the fok zijn dat nou?) (sweet home Alabama, call me the breeze) eigenlijk een lekker stukkie muziek dus. In het Zuiderpark aangekomen regent het nog steeds en in de kleedkamer zijn Roel en
Martin al in gesprek over het weer en de laatste aanbiedingen van het bier ( een krat halen twee betalen, of andersom?). het is de laatste tijd zo gezellig in de kleedkamer dat het vechten wordt voor een klein plekje om je vodden op te hangen en als je niet op tijd bent dan moet je bijna bij iemand anders op schoot gaan zitten (gatver!!!) buiten aangekomen regende het nog steeds en er kwam ook
weer een vreemde vogel aangefladderd die eens in de drie maanden komt zeggen dat ie er volgende week weer is (zal wel een zwemvogel zijn als ie steeds met dat k#tweer komt). De training bestond na de nodige leipe bewegingen uit twintig keer tweehonderd met honderd mtr (dribbel)rust en na afloop van deze martelgang mochten we nog even aan ons sixpackie werken in het krachthonk. En na een klein kwartiertje pijn lijden was het weer tijd voor die gezellige kleedkamer waar de eerste discussies alweer aan de gang waren. Uiteraard kwam het onderwerp van de week aan de beurt….. Mauro onze Angolese asiel zoeker natuurlijk. De oplossingen vlogen ons om de oren. “hij kon teruggestuurd worden met zijn zakgeld als maandelijkse toelage dan kon ie daar leven als een prins” laten ze dat geld van al die debatten lekker gebruiken om een school in zijn thuisland te bouwen kan ie lekker daar studeren”. “Laat maar blijven want anders is ie over een jaartje toch weer terug net zoals die Turkse kleermaker ZekeriyaGümüş,die volgens Roel door de prins van Teleac (waarschijnlijk van Lignac) (die man die wel van duimdrop hield) was gesponsord met twee ton om opnieuw te starten in zijn eigen land maar er niet meer kon aarden en weer illegaal bij ons introk . de oplossing voor de kwestie Mauro kwam niet en al was het lachen en gezellig, mijn medicijnen stonden op me te wachten in de kantine en daar kreeg ik weer een lesje hoe ik het beste de maatschappij kan oplichten om een beter baantje ergens anders te krijgen. Ook een gezellige discussie en we konden wel de hele avond blijven zitten maar zoals altijd krijgt iedereen de kriebels omdat ze naar huis willen om aan te vallen op hun bak hondebrokken die ik meestal s’middags al naar binnen werk omdat ik anders helemaal voor geen meter loop. Op weg naar thrillercity (zo heet Zoetermeer de komende week ivm Halloween) nog even genieten van knetterharde muziek van Pearl Jam om dan de afvalbak langs de stoep te zetten en voldaan weer op onze welbekende sofa te ploffen.
Tot donderdag…Paulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.