een duivels eiland
Enige tijd geleden hadden enkele leden van Spâghtâh het bezopen idee om een cross of trail te gaan lopen op een eiland in de Waddenzee. Afgelopen vrijdag werd dat idee verzilverd door een tocht naar Ameland. Nou dat hebben we geweten. Met acht personen waaronder, organisator van deze trip Simone, met trainster Agnes en Martine als damesteam. Albert, Arnold, Leenderd en ultrarunner Marlon als herenteam. Ikzelf zit al even in de ballen bak met diverse mango’s maar ging mee om het bieâh op te maken en wat plaatjes te schieten tijdens het weekend voor een impressie van deze erbarmelijke tocht. Ik moest wel een dag eerder weg van dit eiland want er zou een bank worden bezorgd thuis dus moest alleen naar het hoge noorden rijden. We kwamen na de nodige perikelen bijna gelijktijdig aan bij de veer Holwerd Ameland waar we met èèn auto, om de kosten van de overtocht te drukken en de rest met hun fietsen de overtocht maakten. Ik was zo slim om geen MTB mee te nemen gezien eerder genoemde handicaps, maar mijn stalen Ros genaamd e-bike en daar heb ik geen spijt van gehad want de wind was stormachtig op dit duivels-eiland. Natuurlijk hadden we hem gedurende 10 km flink tegen richting onze verblijfplaats in Hollum. Maar aangekomen bij het onderkomen konden we even bij komen van deze eerste beproeving. Na te zijn geïnstalleerd konden we eerst voor de boodschappen zorgen. Ik had een paar groene blikjes meegenomen en die hadden gretig aftrek evenals de thee voor de bijna geheel onthouders. Na het voortafelen hadden de dames een gigantische pan koolhydraten op tafel gezet die bijna werd leeg geschept. Na een avondje appen, grappen en ouweh#=ren konden we tussen de kouwe lappen duiken. De nacht was net zo stormachtig als de dag en dat heeft zijn weergang op de nachtrust. Op wat rammelende ramen, klapperende deuren. En een vuurtoren die om de tig tellen bij je binnen kijkt na was de nacht snel om en konden de traillopers zich langzaam voorbereiden op wat komen ging. De wind was even iets minder maar daarvoor in de plaats regende het behoorlijk hard. De start was in het dorp zelf en in de regen liepen de
atleten naar de startlocatie. Ik, Marlon en Leenderd volgden op de fiets. De regen ging langzaam over in wind en met onze regenpakken vonden we een mooie plek op het duin met de vuurtoren op de achtergrond. De regen was over maar de wind maakte het niet prettiger dus hielden we ons regenpak maar aan. Agnes ,Arnold en Martine deden de 12 km. Simone en Albert de 18 km en die starten niet gelijktijdig waardoor we wat langer de storm moesten trotseren. Maar uiteindelijk konden we de lopers aan de finish opwachten. Opwarmen uitrusten en bij drinken en daarna uit eten bij de Italiaan en een afzakkertje voor het slapen gaan want de volgende dag was het de beurt aan Marlon onze ultra atleet. Na alweer een nacht vol spookachtige geluiden en een lekker ontbijtje konden we Marlon gaan opzoeken ergens op dat eiland. Niet bij de start want dan hadden we net als Leenderd vroeger op moeten staan. Marlon deed aan de 60 KM ultra run mee en dat is net even teveel voor de meeste atleten. Wij gingen hem aanmoedigen ergens midden in het trailparcours. Na een lange rit met de wind mee hadden we een locatie bij een drinkpost waar hij echt langs moest komen en waar we na een poosje onderkoeld stonden te bibberen van de kou. Waar blijft ie nou? Albert werd ongeduldig en ging hem tegemoed fietsen met zijn mountainbike, die had ie wel nodig want het parcours liep door duinvalleien, moeras kwelders en wat voor ellende nog meer. Na 20 minuten kwam hij weer in zicht samen met Marlon onder luid applaus werd hij door ons onthaald op KM 40. Nog 20 te gaan dus. Ik had mijn plicht gedaan maar moest echt het eiland verlaten dus met z’n alle buffelden wij tegen de wind in naar het huisje. Ik om mijn tas te pakken en de rest om naar de finish te gaan om die kanjer binnen te halen. De finish zou ik niet meemaken dus. Jammer. Ik fietste terug naar het veer maar halverwege begaf mijn versnelling het en met wind mee en het lichtste verzet moest ik de laatste vier Km afleggen om net het veer te zien afvaren. Nou ja dan maar een uurtje wachten. Die was zo om en na weer een uur stond ik bij de auto mijn fiets vast te maken om weer naar het warmere westen te rijden. Na een voorspoedige reis over de afsluitdijk en langs het drukke 020 kon ik in de armen van Syl vallen die een lekkere bak bami voor mij neerzette. Einde verhaal dus. Maar nee hoor want hoe ging het met Marlon verder? Nou die heeft zijn trail met vlag en wimpel gehaald, in , schrik niet…….8 uur 26 min en 57 sec. een topprestatie met deze extreme weersomstandigheden. Bij het avond eten hebben ze daar op dat eiland nog een klein feestje gebouwd in een Iers pannekoekhuis met een heks naar ik vernam via de Ameland appgroep maar daarover zal ik wel eens wat meer horen want ik was thuis. Tot blogs P@ulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.