Een trip met zes rand- debielen en een gids deel 1 en 2 

Even nog die voor mij dierbare 800 meter op Westduin, voor ik mij vannacht overgeef aan een piloot die misschien relatieproblemen heeft en niet zo stabiel is.. dat zal wel meevallen , maar toch. Shit happens, daar weet ik alles maar, dan ook alles van. Genoeg hierover. Na een zo goed als slapeloze nacht stond de Nightrider voor de deur rond 4.15. Johan met Jolanda en Miranda. Dat gaat wat worden in dat Portugal. Na een beetje rondzwerven op het vliegveld vonden we een Kiss and ride locatie en konden we Jolanda uitzwaaien. Op naar de vertrekhal waar even later nog 3 mudbusters ( zo heb ik de groep gedoopt) Arnold, Albert en Leenderd zich bij ons voegden. Bij de incheckbalie ontstond er nog wat comotie want mijn naam was te kort. Paul miste zijn us en drie anderen waren ook niet compleet, Arnoldus, Johannes en Mirandus. Nee die was dus helemaal van naam veranderd. Na deze geslachts verandering, ik bedoel persoons verwisseling. Nee ook niet. Naam incompleetheid. Laten we het maar op Miranda houden. Genoeg hierover. We konden door de pascontrole. dat ging eigenlijk wel snel afgezien dat mijn broek afzakte zonder riem en ik mijn handen vol had met mijn pas verworven boardingpas en alle kleding en tassen. Stond ik toch bijna in mijn onderbroek. Snel naar het toilet om de 4 bakken koffie te lozen voordat t' in mijn schoenen loopt. En dan ,verassend.... een bak koffie met mijn naam erop genoteerd Paulus. Even later weer aftappen en in de rij om te boarden. Dat ging allemaal goed en al snel zaten we behoorlijk verdeeld in die vliegende rioolbuis te wachten op het startschot dat ons korte tripje naar Portugal in zou wijden. In Portugal schijnt altijd de zon, alleen vandaag nog niet. Vanaf Rotjeknor vlogen wij door een dikke witte wattendeken. Best wel een beetje teleurstellend. Maandag kregen we nog een app bericht dat het 30° was, nou dat komt mooi uit want we gaan behalve bieâh en wén slempen ook nog mountainbiken door de Portugese heuvels en naar het strand. Nadat we een hard contact met de start/landings-baan hadden gehad konden we onze nog schone was uit het vak boven ons pakken en in de file in onze rioolbuis naar buiten schuifelen. Buiten gingen we op zoek naar onze Potrtugees Hollandse gids die met een busje op ons stond te wachten. Na een 5 minuten zoeken vinden we José en de bus. Koffers laden en naar onze locatie het huis van José en Amelia in Torres Vedras. Vanaf nu Casa José gedoopt, De rest van de dag hebben we door het stadje gewandeld en daarbij op grote hoogte vanuit een ruïne over de stad heen gekeken. Met pijnlijke kuiten en knieën en opgeblazen voeten, zetten we de afdaling in om bij een restaurant onze vocht huishouding op peil te brengen dmv immens grote pullen bieâh achterover te slaan. Toen was het tijd om naar de casa te gaan en ons klaar te maken voor de avond. Na een afscheid van Amelia en hun dochter Bianca (die hadden andere plannen) liepen wij weer naar het restaurant voor het eten en daarna weer terug naar huis om een aanslag te plegen op de geheime voorraad zelfgemaakte likeurtjes gebrouwen door de broer van Amelia. Rond 3.40 u sloot ik de eerste dag vermoeid af.  

Dag 1 overleefd dus op naar dag 2, die  in het teken stond van Mountainbiken. Volgens eerdere berichten zou het overwegend vlak zijn dus dat was een makkie vandaag. Nou weet ik niet wat ze in Portugal onder vlak verstaan. Deze trip was alles behalve vlak. Klimmen, dalen, zand en toch nog aardig veel wind deden een aanval aan onze benen dus even een pitstop in een strand huis op een plek waar ik de naam van kwijt ben maar we zouden hier nog terugkomen om te eten ( dat in Portugal wel zes keer per dag kan worden herhaald). Als tussendoortje namen we een tosti met een formaat van een discus, genoeg voor een avondmaal en Dat werd weggespoeld met een bieâhtje 0.0. dat dan wel weer want fietsen en alcohol is geen goede combi. Na driekwart van die discus te hebben weg gewerkt was het weer tijd voor een beetje te trappen op onze mooie kwaliteit fietsen. Die in prima staat waren. Dat is even wat anders dan die fietswrakken in ons Otterlo (?) maar een goede fiets heeft ook goede benen nodig en dat is een eigenschap die ik niet van nature heb. Dus moest ik vooraan gaan trappen. Met de afdalingen bouwde ik genoeg snelheid op om boven te komen en al snel had ik er flink de vaart in. Ik had dan ook de beste fiets uitgezocht speciaal voor deze tocht. Maar what go’s up must come down. ( maar dan andersom) Al snel begaven mijn benen het en kon ik weer achteraan sluiten. Mijn geheugen laat me een beetje in de steek maar dat we ondanks de ontberingen veel gelachen hebben staat vast. Na 55 km kwam de casa in zicht en konden we horizontaal of verticaal zittend of hangend de rit nog even doornemen. Sommigen met hun ogen dicht, anderen haakten af bij dit overleg. Etenstijd!!!! Na het plunderen van de voorraad bieâh en wén in Torres Vedras  konden we naar het restaurant waar we eerder een discus naar binnen hadden gewerkt. Maar dit keer met het busje dat ook voor deze gelegenheid gehuurd was. En dat vond ik nog een lange rit. Dat we dit op de fiets hadden gedaan? De  menukaart was voor ons abracadabra en ik liet me infomeren door onze gids, tolk, piloot en gastheer. Mijn prak werd geïdentificeerd als zijnde vis en bij de anderen kon het ook gedetermineerd worden. Die ufo van vanmiddag was gaan zwellen dus al snel barste ik bijna open terwijl de anderen hun boordje leegaten had ik genoeg. Mijn gewoonte van 0.0 bieâh werd genegeerd door de serveerster, nou daar had ik geen klachten over. Het is wat het is. Bij de anderen was de vis nogal zout dus voor straf kregen ze nog een boordje met iets minder zout. Na wat natafelen reden we terug naar de likeurkelder van Casa José om daar een aanslag te plegen op zijn voorraad toverdrank die  gebrouwen was door de broer van Amelia en die ogenschijnlijk onuitputtelijk bleek maar wel een aardig gat in geslagen werd. Zo rond half drie gingen bij mij de lichten uit en in een poging me rustig terug te trekken werd ik gestalkt door twee slaapies waarmee ik de kamer en het bed mee deelde. Nou dat heb ik geweten er werd ……. Nee dat zal ik jullie besparen. Voor mij was het weer een korte nacht. Maar dat had ik overleefd. Morgen … nee vandaag begint dag drie. Eens kijken wat die brengt want we hebben de fietsen nog en volgens de teamleider werd het een piece of cake dus ben benieuwd..

dag 2

De baasa had een route in gedachten die ons naar de door hem genoemde “die puntje” was gedoopt nou die puntje was volgens mij alleen met een helikopter te bereiken Steile hellingen rauwe afdalingen teisterden mijn benen en ik loofde de here dat de anderen ook regelmatig hun trappers moesten verlaten om met hun stappers de klim af te maken, wat het soms nog zwaarder maakte. Die puntje werd via gravel wegen bereikt en boven gekomen was het uitzicht prachtig. En de uitleg van José ging over zijn geboortestreek en het dorp waar die was opgegroeid, Amelia had leren kennen en waar zijn vader nog rond scharrelde op een antieke ragefiets. Na die puntje boven/achter ons gelaten te hebben met een fikse afdaling en stevige beklimmingen kwamen we in die Dorpie waar we bijna een deel van de groep kwijt raakten in de weer war van straatjes. Ons doel was een bezoekje aan de broer van Amelia de brouwer van die kostelijke toverdrankjes die we de avond daarvoor hadden ingenomen. Deze toverdrankjes hadden een iets ander effect dan die van Panoramix die Druïde uit Asterix dus na een lullig glaasje begonnen onze knieën te rammelen. Ik als oudste moest van die broertje een lullig kastje openmaken en ik dacht “geen gelul, doen!” en daar stond me toch een lullig gebruiksvoorwerp, snel dicht die kast. (dit is de gekuiste versie). “Etenstijd oh ja dat moet nog drie keer”. In een local saloon waar don Coraleonne zijn beschermgeld inde konden wij een hapje eten en alcohol vré bieâh  nuttigen. Er was ook nog een item over zes vingers maar dat is me een beetje ontschoten, het gaat over een man met veel kinderen die al snel tot 11 konden tellen waardoor de leraren moeite hadden met rekenen.( moet je bij geweest zijn om dat te begrijpen. Ondertussen kwamen alle dorpelingen naar ons kijken, we waren een bezienswaardigheid. Of kwamen ze de envelopjes met cash brengen bij de Don.  Nadat er een kast met bejaarde dorpsgenoten van José leegliep wilden we nog even naar zijn ouwe heer fietsen en konden nog net ontsnappen aan een verplicht echt biertje die na de toverdrank van broerlief een klap zou hebben uitgedeeld onder het peloton waardoor we gegijzeld zouden worden. Nee hoor ze hadden allemaal de beste bedoelingen maar we moesten verder. Dus naar José’s vader. Ongeveer van mijn leeftijd maar dat voelde alleen zo, gelukkig. Na een handje en een wilde citroen mochten wij zijn grote trots bekijken, een ragefiets van meer dan 60 jaar oud en voor sommigen een kijkje in de vergeetput voor in de Casa di Papa.” Kijk uit want die is 8 mtr diep en we halen je er niet uit”. Ook aan de meeting kwam een eind we moesten verder. Klimmend en dalend door de geboortestreek van José en Amelia bereikten we uitgeput di Casa José. Wat op zich al een hele klim was, Waar weer geknabbeld en gedronken moest worden. Niet teveel want we moesten weer eten. Nou lukt dat eten wel maar de tafel staat al vol met hapjes, een voor, en een daarvoor gerecht is hier normaal en dat eerst met een voorafje. Maar niet voordat we weer een gat in de voorraad in di Casa proberen te slaan. Wat op een of andere manier onmogelijk blijkt. Ik zal op dat eten niet al teveel uitbreiden dat is gewoon teveel en ik zit hier al een hele dag te broeden op dit verhaal. Nadat ik het meeste naar binnen gewerkt had gaf ik het op. Ik begon te barsten. Dus terug naar di Casa waar weer een poging gedaan werd op weer  een gat in de voorraad, dus weer vergeefs.