Oh no it’s raining again
Toen ik vanavond richting de duinen reed was het een beetje aan het spetteren en ik dacht nog “dat waait wel over”. Maar aangekomen in kijkduin begon het aardig te hozen en ik dacht “het zal wel stil blijven vanavond”. Onder het wachten aan het einde van de Saf begon het steeds harder en harder te regenen. De regen spoelde van de duinhelling af als een gigantische waterval en er was niemand te zien . “dat wordt niks”, en ik startte mijn auto weer om terug te rijden richting Sweetlake toe er opeens door een waas van regen twee vrouwelijke Spartanen aan kwamen fietsen. Met dit weer had ik niemand meer verwacht maar na een poosje kwamen er steeds meer aangespoeld zodat het toch nog gezellig werd. Ghozillia onze trainer van vanavond was er ook en besloot richting de regen te lopen want anders zouden we droog worden. Naar mij werd niet geluisterd toen ik zei dat we richting kèkduin moesten lopen dus dat werd een heel nat hardlooppak. Even leek het er op dat het droger werd maar toen we richting haag liepen begon het weer te plenzen en we konden nergens schuilen. Na twee minuten onder een boom te hebben gescholen (met onweer?) besloten we maar door te gaan. Jose leidde ons eerst voorzichtig om de plassen heen maar dan hadden we twee keer zover moeten lopen dus geen gezeik recht door zee, natter konden we toch niet worden. Als een paar kleine belhamels doken Simone, Miranda, Jose en ik dwars door de plassen. Stampvoetend en onder de modder leken we wel mee te doen aan de drek-race van Schipluiden. Toen het weer een beetje opklaarde zijn we het strand opgelopen want iemand had de zandmoter nog nooit gezien. We begonnen al aardig op te drogen door het lopen maar ook op het strand ontkwamen we niet aan de regen die bij vlagen ons toch al vermoeide lijf teisterde. De zandmoter hebben we maar een klein stukje gezien omdat het weer heel erg begon te dreigen, dus rechtsomkeert over het nieuwe fietspad door de duinen. Weer bij de boulevard aangekomen moesten de meisjes even een sanitaire stop doen bij de turk waar ze glijdend naar binnen renden terwijl Jose en ik op een bankje op de boulevard in de zeikregen op ze zaten te wachten wat verbaasde blikken opleverde uit de vele restaurantjes. Glibberend kwamen de zeikerds weer naar buiten en we zijn dit keer langs de zeer natte pan weer naar de auto gevlucht waar Simone ons trakteerde op een warme bak T aangevuld met een roomboterstroopkoek van Miranda. Ik had niets te delen behalve een klein handdoekje om ons af te drogen. Regenjas op de autostoel en vol gas naar huis voor een warme douche en een koude spa geel. Tot dinsdag
Paulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.