Enge mensen en dolle stieren
Ziezo" het trainingsweekend zit er weer op. De weergoden waren ons redelijk gunstig gestemd waardoor alleen het lopend buffet in het water viel, Maar daarover later. Drie dagen lopen,fietsen, sjoelen en bieâh of wén slempen en dit allemaal in groepsverband. De weg naar Otterlo werd voorzien van een nieuwe asfaltlaag, waardoor we een alternatieve route moesten glijden om in the middel of nowhere uit te komen. Dat glijden komt aardig overeen met de toestand van het zandpad waarover wij behoorden te kunnen rijden. De dom dom is niet bruikbaar voor de locatie de Mossel midden op de hei, waardoor de navigatie geheel aan de survivalaars overgelaten werd. Mij lukte dit aardig al miste ik een kleine aanwijzing (een bord van twee bij een halve meter) waardoor ik een stuk terug moest. Maar ik zat al snel weer op de goede route. Gravend, ploegend en glijdend reed ik op de zandpaden en kon mijn busje wegend 2,3 ton snel op de locatie parkeren en me daar van alle kleren ontdoen om mijn strakke fietsbroekie en shirt aan te doen en mijn stalen ros te bestijgen. Er stonden al enkele atleten in de startblokken, dus snel mijn tas naar binnen brengen en aansluiten maar. Met acht mountainbike veteranen hebben we de bossen en heidegebieden omgeploegd en aan het eind van alle doorstane ellende konden we 18km aftikken op de teller. Na eerst mijn slokdarm te hebben gespoeld met een blondje van de Fam Heineken kon de buitenkant worden opgewarmd en schoongespoeld met warm water en kon ik neerploffen op de bank bij de rest die onderhand ook aan waren komen glijden. Tijd voor het avond eten! Tovenares Sandra kreeg het voor elkaar om goed uitziende ingrediënten om te toveren in een bruine brij die wel te hachelen was, je moest er alleen niet naar kijken. Linzensoep met Turks brood hete het. Na alles langs mijn huig te hebben laten lopen was er koffie en de avondwandeling. Dit keer niet door het stiltegebied maar de andere kant uit waar je wel herrie mocht maken van de boswachter maar niet van Agnes. Met zo'n grote bende (27m/v) valt dit niet Mee en dus geen reet of zwijn die zich in de buurt van ons waagden. Terug gekomen op locatie werd de omroep-Max-plank uit de kelder getrokken en de rest ging kaarten of ouwe h...ren met iemand die naar je wilde luisteren. Dit natuurlijk uiteraard onder het genot van liters wén en bieâh want dat lult beter. Half drie
tikte de klok toen de laatsten na wat lekkere muziek het licht uitdeden. Om 8 uur weer uit bed om te ontbijten en daarna ons te laten afbeulen door een trainer die de zaterdagochtend gebruikt om ons de rest van de dag te laten voelen wat spierpijn is. Dat is ze niet gelukt want na de lunch kon er weer gefietst worden. Dit keer met een grotere groep dan vrijdag het was een beetje miezerig weer en na de planken Wambuis te hebben geterroriseerd met zwart rubber kwamen we bij een fietstunneltje aan waar ook een paar Ruiters doorheen wilden. Ik stond links van de tunnel om foto's te maken maar dat werd niet gewaardeerd door de ruiter. "Kunt u ook rechts gaan staan, dan zijn alle engerds aan een kant en durft mijn paard erlangs". "Ik ben niet eng" was mijn weerwoord, ja " in mijn fietsbroekie misschien wel, maar zo gewoon ben ik niet eng" om Wim de Bie maar te citeren. 'T zou je maar gezegd worden door zo'n eng mokkel. Maar weer verder met ons rubber door de blubber en na zo'n 35 km waren we weer op de locatie. Moe, koud en hongerig viel ik aan op een kouwe klets en een zak chips. Douchen en aankleden en snel want we moesten lopen naar naar het lopend buffet in Otterlo en dat was 4,5km heen en weer idem terug plus het buffet zelf dan kom aan tien km lopend buffet. Heen in het schemer en de miezelregen met als handicap een opgewonden Stier die niet vrolijk was gezien zijn zwerende bal die twee keer zo groot was. Snel het eten naar binnen schuiven en in de zeikende regen weer terug en in het pikdonker langs dezelfde Taurus die zijn doolhof bedreigd zag door met zaklamp zwaaiende homo sapiens en een enkele Neanderthaler. Achteraf kon het hem geen zak schelen gezien de toestand van zijn zak. Aangekomen in de Mossel (zo heet deze mooie locatie) hebben we voor de schrik een drankje of wat achterovergeslagen. De Maxplank weer mishandeld en de stereo getest met Muziek van Robert en Bonnie Raitt. Volgens mij ging rond 12 uur het licht uit want het was een toch wel vermoeiende dag geweest. Zondag moest er een oriëntatieloop gedaan worden en dan moet de langzaamste loper als eerste starten gevolgd door de rest op volgorde van loopsnelheid, zodoende zouden ze als ze hun beste tijd liepen, allemaal tegelijk binnen moeten komen. Wieger weigerde dit en kwam met een voor zijn doen hoge snelheid binnen schoffelen met de rest er een tig minuten achteraan. " Nou allemaal je best gedaan hoor" en Weiger won de bokaal. Lunchen en wandelen ,fietsen of een boek lezen, je kon kiezen. Ik ging voor een stukkie wandelen want we hadden nog geen reet of zwijn gezien. En dat zou snel veranderen ik spotte al snel een eekhoorn daarna een zwarte specht en vele vele paddo's later zelfs een zwijn in de verte. Na tien km (stukkie wandelen noemen ze dat) weer bieâh en wén slempen en vroeg eten dan konden de ons verlaters in het licht naar huis baggeren en glijden, wat ons de gelegenheid gaf om een schemerwandeling te doen in het door de koddebeier verboden gebied want als het nog licht is mag het. Al snel spotte ik alweer als enige een roedel? Kudde? Rotte zwijnen en twee reten die er weer een foto van wilden maken. Een reet viel heel erg op met haar roze jas dus die zwijnen kozen het zogenoemde hazepad. Niet getreurd want na bij km spotte ik weer twee reten maar dit keer zonder roze jas. Die met die roze jas hoorde bij ons groepje en dit stuk ongedierte verjoeg weer de reten voor een mooi plaatje. Dan maar geen herten. Na aankomst weer wén en bieâh slempen en sterke verhalen delen en naar bed. S'ochtends, maandag dus moesten we het pand verlaten en de bezem schoonmaken. Ik nog even niet, want ik was vroeg uit stropen gegaan voor toch nog een rendez-vous met wat zwijnen wat mij wonder wel lukte in alle stilte van de ochtend. Na een verdrietig afscheid "tot dinsdag" of morgen moest de baggâh van Otterlo weer getrotseerd worden, maar niet door deze jongen en zijn volgers, want ik wist een betere route die minder omslachtig en nat was. Binnen no time reed ik weer op het vertrouwde asfalt op weg naar sweetlake. terug in de beschaving.
Tot blogs....P@ulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.