De knalgans en andere onzin
Na de plofkip en het kroketje Bomfire is er nu veel vraag naar de knalgans. Althans dat zou je denken maar niets blijkt minder waar. Er worden duizenden overlastgevende ganzen afgeschoten rondom Schiphol die daar grote overlast veroorzaken voor die opstijgende ijzeren vogels. Nou moet ik er ook niet aan denken om tijdens het opstijgen in een zwerm van die hapklare brokken ganzenpastei terecht te komen die gebraden uit de motoren knallen. De partij voor de dieren vond het afschieten te ver gaan en stelde voor om Reintje de vos het lekkere vuile werk te laten doen. Alsof die daar op dat lawaaiige vliegveld naar hun zin zouden zitten. Nee afknallen die hapklare hap en rijp maken voor consumptie , door de ganzen gehaktmolen en bakken maar. In het Zuiderpark en andere gebieden waar hardlopers doorgaans proberen te trainen worden ze regelmatig aangevallen door een uitheemse soort uit Egypte, de nijlgans. Door de farao’s aanbeden omdat ze naar het schijnt een borstwond op harthoogte hebben waardoor ze heilig verklaard werden door de familie Toet uit Egypte. Nou zo heilig zijn ze niet hoor, al vinden sommigen de kuikentjes van die krengen er als kleine engeltjes uitzien. Wacht maar tot ze groot zijn en je er met je hardloopschoenen dicht langs moet en er eentje aan je sportbroekje hangt. Wat mij betreft dus, afknallen en klaar maken in een stoofpot met wat uien en kruiden erbij want het worden er steeds meer. Nou ik het toch over hardlopen heb voor mij is het al enige tijd geleden dat ik mijn Brooks of Oasics aan heb gehad om te trainen. Ja op de fiets maar dat telt niet. Na drie behandelingen bij Annie& Tommie is er nog weinig of geen verbetering dus Maandag heb ik een afspraak lopen bij een podolooggochum om me halve zooltjes te laten aansmeren die naar het schijnt wonderen kunnen verrichten en als dat niet helpt dan weet ik het niet meer. De rustperiode die ik nu heb komt me niet zo goed uit want ik moet soms mijn energie ergens op kunnen afreageren. Deze week was ik weer aan het werk op de Erasmus universiteit en daar probeer ik zo min mogelijk te lopen om mijn hielspoor niet te forceren staat er een vrouwtje te roepen en te wenken honderd meter verder, dat ik naar haar toe moest komen. Ik dacht “ja daaag zo ken ik de hele dag wel heen en weer lopen met al die mutsen daar , dach het niet”. (hoewel bij sommige) Staat ze een klein half uurtje later aan de andere kant van het gebouw met de vraag “is hier ook een invaliden uitgang want ik kan die trap van vier treden niet af omdat ik in het gips zit”. Hebbie dan geen loopgips? Je bent toch ook hier gekomen? Was mijn vraag, begint ze opeens te schelden tegen mij en te janken. Wat krijgen we nou weer? Dacht ik. Blijkt ze een paar gebroken wervels te hebben. Alsof ik dat kan ruiken. Ik heb moeten lullen als Brugman om mijn baantje daar te houden toen die opzichter in het beeld kwam om mijn verhaal te horen. Hij begreep mij wel maar ik moest voortaan maar niks meer zeggen als ze haar middelvinger opsteekt en zeker niet van “hier hebbie er vèf dan kan je de hele week vooruit. Conclusie lopen is voorlopig van de baan en dus heb ik ook geen last van ongedierte maar ik mag mijn baantje wel houden en mijn mond dicht houden. Dach het nie. Ik laat niet over me heen lopen. tot blogs
Paulus
Commentaren
Meld u aan of maak een gebruikersaccount aan om commentaar te geven.